Cumhuriyetimizin 85’inci yıldönümünü kutlarken her şeyden önce büyük bir tehlike içinde bulunduğumuzu da vurgulamak zorundayız.
Cumhuriyet sözcüğü tek başına bir şey ifade etmez; yeryüzünde çeşitli cumhuriyetler vardır.
En yakın örnek, şeriata dayalı düzenle yönetilen komşumuz İran Cumhuriyeti’dir.
Uygarlığa yakışır, insan haklarını içerir, kadın-erkek eşitliğine dayalı ve bağımsız demok-ratik cumhuriyetin temeli laikliktir.
85’inci yılını kutlayan Cumhuriyetimizde laiklik tehlikededir.
Ayrıca 1923 Cumhuriyeti’ni ikiye bölmek isteyen iç ve dış güçlerin de ittifak içinde bulundukları, çok kanıtlı bir gerçeğe dönüşüyor.
Cumhuriyetimizin laiklik ve bölünmezliğini tehdit eden güçlerin büyük çapta dış güçlere dayandıkları gün geçtikçe daha aşikâr ve çarpıcı biçimde görülüyor.
20’nci yüzyılın sonunda, oldukça güç kazanmış anti-laik güçler iktidardan uzaklaştırılmışlardı.
21’inci yüzyılın başında İslamcı siyaset “stratejik müttefikimiz” ile anlaştıktan sonra büyük bir sandık desteğiyle iktidara gelebilmiştir.
Bunun yanı sıra Amerikan işgali altında bulunan Kuzey Irak’ta üslenip yuvalanan bölücülük de dış desteklerine dayanıp epey mesafe alabilmiştir.
Denebilir ki 85 yıl önce laik Cumhuriyeti kurabilmek yetisini, yeteneğini, gücünü, bilincini gösterebilen Türk ulusu, halkıyla, gerçek aydınlarıyla, askeri ve siviliyle bütün bunların üstesinden gelebilecek kudretini hayata geçirecektir.
Bu güven duygusu topluma umut ve mutluluk aşılayabilir.
Ancak yaşadığımız olayın azımsanmasına da yol açabilir ki asıl tehlike, tehlikenin varlığını görmezden gelmekle oluşur.
Bu nedenle Cumhuriyetimizin 85’inci yılını kutlarken büyük bir sınav karşısında bulunduğumuzu vurgulamak zorundayız.
20’nci yüzyılın başında büyük bir sınav vererek laik Atatürk Cumhuriyeti’ni kurabilen Türk ulusu, Atatürk’e layık olabildiğini ve uygarlığa yakıştığını laik, demokratik ve bağımsız Cumhuriyetini savunmak ve korumakla ispatlayacaktır.
29 Ekim 2008 - Cumhuriyet
29 Ekim 2008 Çarşamba
28 Eylül 2008 Pazar
Türkiye Acaba İşgal Altında mı?
EROL MANİSALI
Cumhuriyet
27 Eylül 2008 00:11
- Kıbrıs’ta, “Türkiye’nin garantörlüğünden AB’nin garantörlüğüne..”
- Dicle ve Fırat’ta, Ankara’nın yönetiminden uluslararası kurumların, yani ABD ve AB’nin denetimine..
- Fener Patrikhanesi’nde, Eyüp Kaymakamlığı’nın idaresinden, Washington ve Brüksel’in güdümüne..
- Dış ticaret politikasında, Meclis’in ve hükümetin yönetiminden AB’nin emir-komuta zincirine..
- Köylünün tohumunda, “yerli üretimden Batı tekellerinin güdümüne..”
- Katılımcı demokrasi ve çağdaş uygarlık değerlerinden siyasal İslamın dinci baskısına..
- Sosyal devletten, sadaka devletine..
- Vatandaşlıktan kulluğa; insan haklarından ve özgürlüklerden “biat düzenine”..
- Türkiye Cumhuriyeti’nden ılımlı İslam devletine..
- Kısacası, Lozan’dan Sevr’e ve sömürgeleşmeye götürmek isteyenler…
73 milyonluk insanımıza sormak gerek; böyle bir gidişe evet mi diyorsunuz, yoksa karşı mı çıkıyorsunuz? İçinde yaşamakta olduğumuz süreç bu kadar nettir. Herkesin bu gerçekler doğrultusunda tavrını belirlemesi gerekir.
- Köşe yazarının köşesinde..
- Milletvekilinin, “milletin vekili” olup olmadığının anlaşılmasında..
- Siyasal parti yönetimlerinin, “partilerinin ne işe yaradığının” ortaya çıkmasında..
- İşadamının işinin,“ne işi” olduğunun kavranmasında..
- İşçi sendikasının katılımcı demokrasi içindeki yerinin açığa çıkmasında..
- Profesörün verdiği derste,“dünyaya kimin penceresinden baktığının anlaşılmasında”.. Herkesin bu değerlendirmeyi yapması gerekir.
“Gözlerimi kaparım, vazifemi yaparım” derseniz size vazifemiz (misyonumuz) nedir diye sorarlar. Siz kimin görevlisisiniz? Soros’un mu, piyasanın mı, Deniz Feneri’nin mi, AB’nin mi, tarikat başının mı?.. Herkesin kendine sorması gerekir.
Savaş gemisinde ‘resepsiyon’…
Eylül’de Marmaris TV’nin konuğu olarak bu güzel kente gittim. Her şey çok güzeldi, ta ki emperyalizmin çirkin yüzü ile karşılaşıncaya kadar. Amerika’nın savaş gemisi, güzelliği bozan bir çirkinlik abidesi gibi limanda demirlemiş. İşgal günlerinin İstanbul’unu anımsatıyor.
ABD’nin Ankara Büyükelçisi Wilson da gemiye gelmiş, bir “resepsiyon” veriyor. Savaş gemisinde “kabul ve kutlamalar”, aynen İstanbul’u işgal eden İngiliz, Fransız savaş gemilerinde yapılan kutlamalar gibi…
USS San Antonio LPD 17 adlı savaş gemisi, Türkiye’deki Amerikan baskısının bir simgesi sanki. 1968’de gizliden gizliye yanaşıp kendilerini belli etmeden ertesi gün sessiz sedasız kaçarlardı. Bugün “resepsiyon” vererek boy gösteriyorlar, bayrak gösteriyorlar. Bu ortamı kim hazırlıyor? AKP hükümetinin Amerikancı tutumu mu? Turizm adı altında tatil yörelerini “Conilere peşkeş çeken” Özalcı zihniyet mi?
Demokrat Parti döneminde Menderes hükümetleri, Amerikan savaş gemilerine ve Conilerine hizmet sunmak için Beyoğlu’nun arka sokaklarını bir güzel boyatırlardı.
İngiltere Kraliçesi Türkiye’ye geldiğinde, İstanbul’da bir savaş gemisinde “resepsiyon” vermişti. İşgal dönemini anımsatan bir biçimde. Savaş gemisinde kutlama olmaz; bu savaş makinelerinde işgalciler dayatma yaparlar; onlar “emperyalizmin sembolleridir”. Bu nedenle, Japonya’nın Amerika karşısındaki teslim anlaşması bir savaş gemisinde imzalanmıştır.
Marmaris’teki savaş gemisindeki “kabul ve kutlamalara” katılan Marmaris’teki “ileri gelenlerin”, bu katılımları ile Türkiye’yi işgal dönemlerine geri götürdüklerini iyi anlamaları gerekir.
Conilerin bırakacağı üç kuruşa avuç açanların, muhtaç bırakılanların, sorunu “Coni getirerek” çözemeyeceklerini anlamaları gerekir. 1 Mart tezkeresini savunanlar da Conilere kucak açmak istemişlerdi. Birkaç yıl öncesinde Liberal Parti lideri Conilere ek olarak, Ege’de ne kadar kilise yaparsak o kadar papaz gelir, turizm gelirimiz artar dememiş miydi?
Yabancı askerlere ve dincilere Türkiye’yi muhtaç bırakanlar, sömürgeciler ve onların Türkiye’deki uzantılarıdır.
- Türkiye’nin kendi stratejileri, makro (ve ulusal) politikaları olmazsa…
- İşler piyasaya, yabancı tekellere, yabancı büyükelçilere, Conilere ve papazlara havale edilirse, o ülkenin gerçek adı “sömürge ya da arka bahçe” olur.
İngiltere Kraliçesi’nin savaş gemisindeki “kabul ve kutlamasına” 2008’de icabet eden Abdullah Gül 8 Mart 1995’te Meclis’te; “Arka bahçe ve sömürge oluyoruz” diye haykırıyordu.
İngiliz ve Amerikan savaş gemilerinde kutlamalar, coniler, papazlar, ülkeyi “babalar gibi” pazarlayanlar…Türkiye, acaba işgal altına girdi de biz mi farkında değiliz?
- Baskı altına alınan Kemalistler, yurtseverler, Amerika karşıtları…
- Ve öte yanda Amerikan ve İngiliz gemilerinde resepsiyonlar…
İstanbul’un arka sokakları yerine Conilere sunulan yeni turistik beldeler.
Türkiye işgal edilmiş de bizim mi haberimiz yok?
Cumhuriyet
27 Eylül 2008 00:11
- Kıbrıs’ta, “Türkiye’nin garantörlüğünden AB’nin garantörlüğüne..”
- Dicle ve Fırat’ta, Ankara’nın yönetiminden uluslararası kurumların, yani ABD ve AB’nin denetimine..
- Fener Patrikhanesi’nde, Eyüp Kaymakamlığı’nın idaresinden, Washington ve Brüksel’in güdümüne..
- Dış ticaret politikasında, Meclis’in ve hükümetin yönetiminden AB’nin emir-komuta zincirine..
- Köylünün tohumunda, “yerli üretimden Batı tekellerinin güdümüne..”
- Katılımcı demokrasi ve çağdaş uygarlık değerlerinden siyasal İslamın dinci baskısına..
- Sosyal devletten, sadaka devletine..
- Vatandaşlıktan kulluğa; insan haklarından ve özgürlüklerden “biat düzenine”..
- Türkiye Cumhuriyeti’nden ılımlı İslam devletine..
- Kısacası, Lozan’dan Sevr’e ve sömürgeleşmeye götürmek isteyenler…
73 milyonluk insanımıza sormak gerek; böyle bir gidişe evet mi diyorsunuz, yoksa karşı mı çıkıyorsunuz? İçinde yaşamakta olduğumuz süreç bu kadar nettir. Herkesin bu gerçekler doğrultusunda tavrını belirlemesi gerekir.
- Köşe yazarının köşesinde..
- Milletvekilinin, “milletin vekili” olup olmadığının anlaşılmasında..
- Siyasal parti yönetimlerinin, “partilerinin ne işe yaradığının” ortaya çıkmasında..
- İşadamının işinin,“ne işi” olduğunun kavranmasında..
- İşçi sendikasının katılımcı demokrasi içindeki yerinin açığa çıkmasında..
- Profesörün verdiği derste,“dünyaya kimin penceresinden baktığının anlaşılmasında”.. Herkesin bu değerlendirmeyi yapması gerekir.
“Gözlerimi kaparım, vazifemi yaparım” derseniz size vazifemiz (misyonumuz) nedir diye sorarlar. Siz kimin görevlisisiniz? Soros’un mu, piyasanın mı, Deniz Feneri’nin mi, AB’nin mi, tarikat başının mı?.. Herkesin kendine sorması gerekir.
Savaş gemisinde ‘resepsiyon’…
Eylül’de Marmaris TV’nin konuğu olarak bu güzel kente gittim. Her şey çok güzeldi, ta ki emperyalizmin çirkin yüzü ile karşılaşıncaya kadar. Amerika’nın savaş gemisi, güzelliği bozan bir çirkinlik abidesi gibi limanda demirlemiş. İşgal günlerinin İstanbul’unu anımsatıyor.
ABD’nin Ankara Büyükelçisi Wilson da gemiye gelmiş, bir “resepsiyon” veriyor. Savaş gemisinde “kabul ve kutlamalar”, aynen İstanbul’u işgal eden İngiliz, Fransız savaş gemilerinde yapılan kutlamalar gibi…
USS San Antonio LPD 17 adlı savaş gemisi, Türkiye’deki Amerikan baskısının bir simgesi sanki. 1968’de gizliden gizliye yanaşıp kendilerini belli etmeden ertesi gün sessiz sedasız kaçarlardı. Bugün “resepsiyon” vererek boy gösteriyorlar, bayrak gösteriyorlar. Bu ortamı kim hazırlıyor? AKP hükümetinin Amerikancı tutumu mu? Turizm adı altında tatil yörelerini “Conilere peşkeş çeken” Özalcı zihniyet mi?
Demokrat Parti döneminde Menderes hükümetleri, Amerikan savaş gemilerine ve Conilerine hizmet sunmak için Beyoğlu’nun arka sokaklarını bir güzel boyatırlardı.
İngiltere Kraliçesi Türkiye’ye geldiğinde, İstanbul’da bir savaş gemisinde “resepsiyon” vermişti. İşgal dönemini anımsatan bir biçimde. Savaş gemisinde kutlama olmaz; bu savaş makinelerinde işgalciler dayatma yaparlar; onlar “emperyalizmin sembolleridir”. Bu nedenle, Japonya’nın Amerika karşısındaki teslim anlaşması bir savaş gemisinde imzalanmıştır.
Marmaris’teki savaş gemisindeki “kabul ve kutlamalara” katılan Marmaris’teki “ileri gelenlerin”, bu katılımları ile Türkiye’yi işgal dönemlerine geri götürdüklerini iyi anlamaları gerekir.
Conilerin bırakacağı üç kuruşa avuç açanların, muhtaç bırakılanların, sorunu “Coni getirerek” çözemeyeceklerini anlamaları gerekir. 1 Mart tezkeresini savunanlar da Conilere kucak açmak istemişlerdi. Birkaç yıl öncesinde Liberal Parti lideri Conilere ek olarak, Ege’de ne kadar kilise yaparsak o kadar papaz gelir, turizm gelirimiz artar dememiş miydi?
Yabancı askerlere ve dincilere Türkiye’yi muhtaç bırakanlar, sömürgeciler ve onların Türkiye’deki uzantılarıdır.
- Türkiye’nin kendi stratejileri, makro (ve ulusal) politikaları olmazsa…
- İşler piyasaya, yabancı tekellere, yabancı büyükelçilere, Conilere ve papazlara havale edilirse, o ülkenin gerçek adı “sömürge ya da arka bahçe” olur.
İngiltere Kraliçesi’nin savaş gemisindeki “kabul ve kutlamasına” 2008’de icabet eden Abdullah Gül 8 Mart 1995’te Meclis’te; “Arka bahçe ve sömürge oluyoruz” diye haykırıyordu.
İngiliz ve Amerikan savaş gemilerinde kutlamalar, coniler, papazlar, ülkeyi “babalar gibi” pazarlayanlar…Türkiye, acaba işgal altına girdi de biz mi farkında değiliz?
- Baskı altına alınan Kemalistler, yurtseverler, Amerika karşıtları…
- Ve öte yanda Amerikan ve İngiliz gemilerinde resepsiyonlar…
İstanbul’un arka sokakları yerine Conilere sunulan yeni turistik beldeler.
Türkiye işgal edilmiş de bizim mi haberimiz yok?
27 Eylül 2008 Cumartesi
TGC'den "Basın Meslek Kuruluşlarının Ortak Açıklaması"
Başbakan Sayın Recep Tayyip Erdoğan’ın ve AKP hükümetinin yalnızca iktidara ve Meclis’te çoğunluğa sahip olmakla yetinmeyip; sivil toplum örgütleri, meslek örgütleri, sendikalar ve medya dahil ülkenin bütün kurumlarını denetim altında tutma çabaları demokratik sistem açısından ciddi bir tehdit oluşturuyor.
Başbakan’ın “Bu gazeteleri evinize sokmayın” diyerek başlattığı ve daha sonra yaygınlaşan basına yönelik haksız suçlama ve müdahaleler; basın özgürlüğüne yönelik dünyanın hiçbir yerinde eşi, benzeri görülmeyen gazeteleri, gazetecileri, okurlarıyla birlikte hedef haline getirebilecek düşmanca bir tutumdur. Bu davranış asla kabul edilemeyecek bir saldırıdır.
Asıl olan ifade özgürlüğüdür. Halkın gerçekleri öğrenme hakkı herkes tarafından her koşulda korunmalıdır.
Anayasada ve yasalarımızda titizlikle korunması gereken, düşünce ve ifade özgürlüğünün sonucu olarak; gazeteci basın özgürlüğünü, halkın doğru haber alma, bilgi edinme hakkı adına dürüst biçimde kullanır. Bu amaçla her türlü sansür ve oto sansürle mücadele eder ve halkı bu yönde bilgilendirir.
Gazetecinin halka karşı sorumluluğu; başta işverenine ve kamu otoritelerine karşı olmak üzere, öteki tüm sorumluluklarından önce gelir.
Buna karşılık; özellikle yürütme organı, gazetecilerin mesleki görevlerini yerine getirmelerinde, serbestçe yayın yapabilmelerinde ve yayın hakkının sağlanmasında çok önemli görev ve sorumluluğa sahiptir.
Yürütme organı; haber, düşünce ve kanaatlerin serbestçe yayımlanmasını engelleyici veya zorlaştırıcı siyasal, ekonomik, mali ve teknik şartlar dayatamaz ve bu yönde kanun dahi yapamaz, basın-yayın organlarını işletmekten alıkoyamaz.
Gazeteci; her ne amaçla olursa olsun tehdit ve şantaj gibi yollara başvuramaz. Doğru davranış ve meslek ilkeleri gereği bu şekildeki baskılara da karşı koyar. Bu ilkeye uyan gazeteciler ülke başbakanından aynı sorumlulukla hareket etmesini beklerken aksi yöndeki tutum, düşünce ve sözlerini şiddetle kınamaktadır. Politikacıları ve ülke yöneticilerini kendileri hakkındaki alkışlar kadar eleştirilere karşı da hoşgörülü olmaya davet eder.
Gazeteci başta barış, demokrasi ve insan hakları olmak üzere, insanlığın evrensel değerlerini, çok sesliliği, farklılıklara saygıyı savunur. İnsanlar, topluluklar ve uluslar arasında milliyet, ırk, cinsiyet, dil, din, sınıf ve felsefi inanç ayrımcılığı yapmadan, insanlar, topluluklar ve uluslararasında nefreti, düşmanlığı körükleyici yayınlardan kaçınır.
O halde gazeteciler yürütme organı ve onun başı olan başbakandan nefreti, düşmanlığı körükleyici sözlerden ve davranışlardan kaçınmasını isteme hakkına sahiptir.Herkes bilmelidir ki, gazeteciler Başbakanın basına yönelik öfkesine rağmen,kalemlerinden kaynaklanan güçlerini halkın bilgi edinme hakkı için kullanacaktır. Çünkü bilgi ve haber alma, yorum yapma ve eleştirme özgürlüklerini ne pahasına olursa olsun savunmak gazetecilerin temel görevi olmaya devam etmektedir ve edecektir. O nedenle gazeteciler meslek kuralları gereğince hükümet ve benzeri kurumların müdahalelerine kapalıdır.
Gazetecilerin iş ve çalışma koşulları açısından sendikal örgütlenmenin önündeki engellerin kaldırılması yaşadığımız olaylar nedeniyle çok daha fazla önem kazanmıştır. Medyada tekelleşme önlenmelidir. Editöryal bağımsızlık sağlanmalıdır. Basın özgürlüğü bu adımlarla güçlenecektir. Bugün karşı karşıya olduğumuz engellerin aşılması ancak basın ve ifade özgürlüğünün önündeki yasakların kaldırılmasıyla mümkündür. Gazetecilerin gazeteci olarak çalıştırılması gerekir ve sendikalaşmaları sağlanmalıdır.
Bizler aşağıda imzası olan basın meslek kuruluşları bu sorunlarımızın takipçisi olacağız.
AVRUPA GAZETECİLER BİRLİĞİ (AEJ)
BASIN ENSTİTÜSÜ DERNEĞİ
BASIN KONSEYİ
BASIN SENATOSU
ÇAĞDAŞ GAZETECİLER DERNEĞİ (ÇGD)
G 9 (Gazeteciler Platformu/Ankara)
İLETİŞİM ARAŞTIRMALARI DERNEĞİ (İLAD)
KESK HABER-SEN
TÜRKİYE GAZETECİLER CEMİYETİ (TGC)
TÜRKİYE GAZETECİLER SENDİKASI (TGS)
TOPLANTIYA GAZETE SAHİPLERİ BİRLİĞİ VE
İLETİŞİM MEZUNLARI DERNEĞİ (İLMED) GÖZLEMCİ OLARAK KATILMIŞTIR.
Başbakan’ın “Bu gazeteleri evinize sokmayın” diyerek başlattığı ve daha sonra yaygınlaşan basına yönelik haksız suçlama ve müdahaleler; basın özgürlüğüne yönelik dünyanın hiçbir yerinde eşi, benzeri görülmeyen gazeteleri, gazetecileri, okurlarıyla birlikte hedef haline getirebilecek düşmanca bir tutumdur. Bu davranış asla kabul edilemeyecek bir saldırıdır.
Asıl olan ifade özgürlüğüdür. Halkın gerçekleri öğrenme hakkı herkes tarafından her koşulda korunmalıdır.
Anayasada ve yasalarımızda titizlikle korunması gereken, düşünce ve ifade özgürlüğünün sonucu olarak; gazeteci basın özgürlüğünü, halkın doğru haber alma, bilgi edinme hakkı adına dürüst biçimde kullanır. Bu amaçla her türlü sansür ve oto sansürle mücadele eder ve halkı bu yönde bilgilendirir.
Gazetecinin halka karşı sorumluluğu; başta işverenine ve kamu otoritelerine karşı olmak üzere, öteki tüm sorumluluklarından önce gelir.
Buna karşılık; özellikle yürütme organı, gazetecilerin mesleki görevlerini yerine getirmelerinde, serbestçe yayın yapabilmelerinde ve yayın hakkının sağlanmasında çok önemli görev ve sorumluluğa sahiptir.
Yürütme organı; haber, düşünce ve kanaatlerin serbestçe yayımlanmasını engelleyici veya zorlaştırıcı siyasal, ekonomik, mali ve teknik şartlar dayatamaz ve bu yönde kanun dahi yapamaz, basın-yayın organlarını işletmekten alıkoyamaz.
Gazeteci; her ne amaçla olursa olsun tehdit ve şantaj gibi yollara başvuramaz. Doğru davranış ve meslek ilkeleri gereği bu şekildeki baskılara da karşı koyar. Bu ilkeye uyan gazeteciler ülke başbakanından aynı sorumlulukla hareket etmesini beklerken aksi yöndeki tutum, düşünce ve sözlerini şiddetle kınamaktadır. Politikacıları ve ülke yöneticilerini kendileri hakkındaki alkışlar kadar eleştirilere karşı da hoşgörülü olmaya davet eder.
Gazeteci başta barış, demokrasi ve insan hakları olmak üzere, insanlığın evrensel değerlerini, çok sesliliği, farklılıklara saygıyı savunur. İnsanlar, topluluklar ve uluslar arasında milliyet, ırk, cinsiyet, dil, din, sınıf ve felsefi inanç ayrımcılığı yapmadan, insanlar, topluluklar ve uluslararasında nefreti, düşmanlığı körükleyici yayınlardan kaçınır.
O halde gazeteciler yürütme organı ve onun başı olan başbakandan nefreti, düşmanlığı körükleyici sözlerden ve davranışlardan kaçınmasını isteme hakkına sahiptir.Herkes bilmelidir ki, gazeteciler Başbakanın basına yönelik öfkesine rağmen,kalemlerinden kaynaklanan güçlerini halkın bilgi edinme hakkı için kullanacaktır. Çünkü bilgi ve haber alma, yorum yapma ve eleştirme özgürlüklerini ne pahasına olursa olsun savunmak gazetecilerin temel görevi olmaya devam etmektedir ve edecektir. O nedenle gazeteciler meslek kuralları gereğince hükümet ve benzeri kurumların müdahalelerine kapalıdır.
Gazetecilerin iş ve çalışma koşulları açısından sendikal örgütlenmenin önündeki engellerin kaldırılması yaşadığımız olaylar nedeniyle çok daha fazla önem kazanmıştır. Medyada tekelleşme önlenmelidir. Editöryal bağımsızlık sağlanmalıdır. Basın özgürlüğü bu adımlarla güçlenecektir. Bugün karşı karşıya olduğumuz engellerin aşılması ancak basın ve ifade özgürlüğünün önündeki yasakların kaldırılmasıyla mümkündür. Gazetecilerin gazeteci olarak çalıştırılması gerekir ve sendikalaşmaları sağlanmalıdır.
Bizler aşağıda imzası olan basın meslek kuruluşları bu sorunlarımızın takipçisi olacağız.
AVRUPA GAZETECİLER BİRLİĞİ (AEJ)
BASIN ENSTİTÜSÜ DERNEĞİ
BASIN KONSEYİ
BASIN SENATOSU
ÇAĞDAŞ GAZETECİLER DERNEĞİ (ÇGD)
G 9 (Gazeteciler Platformu/Ankara)
İLETİŞİM ARAŞTIRMALARI DERNEĞİ (İLAD)
KESK HABER-SEN
TÜRKİYE GAZETECİLER CEMİYETİ (TGC)
TÜRKİYE GAZETECİLER SENDİKASI (TGS)
TOPLANTIYA GAZETE SAHİPLERİ BİRLİĞİ VE
İLETİŞİM MEZUNLARI DERNEĞİ (İLMED) GÖZLEMCİ OLARAK KATILMIŞTIR.
17 Eylül 2008 Çarşamba
KEMAL ÇAPRAZ'ı KAYBETTİK
TGC önceki Balotaj Kurulu ve Basın Senatosu Üyesi, sürekli
basın kartı sahibi Kemal Çapraz'ı 15 Eylül 2008 Pazartesi günü kaybettik.
1964 yılında Kastamonu'da doğan Çapraz, İstanbul Üniversitesi Basın
Yayın Yüksek Okulunu bitirdi. İst Üniversitesi Sosyal Bilimler
Enstitüsü Gazetecilik ve Halkla İlişkiler bölümünde Kırım Türkleri
Basın Tarihi üzerine master yaptı. Mesleğe 1985 yılında Türkiye
Gazetesinde başladı. TGRT, Türkistan Dergisi, Türk Yurtları Dergisi,
Türk Yurdu Dergisi, Tarih ve Medeniyet Dergisi, Genişaçı Dergisi,
Hanımeli Dergisi, Yeniden Diriliş Dergisi, Türk Diplomatik Dergisi,
Emel Dergisi, Kardeşlık Dergisi'nde çalıştı.
Kemal Çapraz Kültür Ocağı Derneği, İstanbul Güvenlik ve Adliye
Muhabirleri Derneği, Türkmenistan Türkleri ile Dayanışma Derneği,
Turan Kültür Vakfı kurucuları arasında yer aldı. Mesleğini aylık olarak yayınladığı Ufuk Ötesi Gazetesi'nde sürdürmekte olan. "Sürgünde Yeşeren Vatan: Kırım isimli bir de kitabı yayınlanan Çapraz 'ın çeşitli konularda 85 ödül ve plaketi de bulunuyor.
basın kartı sahibi Kemal Çapraz'ı 15 Eylül 2008 Pazartesi günü kaybettik.
1964 yılında Kastamonu'da doğan Çapraz, İstanbul Üniversitesi Basın
Yayın Yüksek Okulunu bitirdi. İst Üniversitesi Sosyal Bilimler
Enstitüsü Gazetecilik ve Halkla İlişkiler bölümünde Kırım Türkleri
Basın Tarihi üzerine master yaptı. Mesleğe 1985 yılında Türkiye
Gazetesinde başladı. TGRT, Türkistan Dergisi, Türk Yurtları Dergisi,
Türk Yurdu Dergisi, Tarih ve Medeniyet Dergisi, Genişaçı Dergisi,
Hanımeli Dergisi, Yeniden Diriliş Dergisi, Türk Diplomatik Dergisi,
Emel Dergisi, Kardeşlık Dergisi'nde çalıştı.
Kemal Çapraz Kültür Ocağı Derneği, İstanbul Güvenlik ve Adliye
Muhabirleri Derneği, Türkmenistan Türkleri ile Dayanışma Derneği,
Turan Kültür Vakfı kurucuları arasında yer aldı. Mesleğini aylık olarak yayınladığı Ufuk Ötesi Gazetesi'nde sürdürmekte olan. "Sürgünde Yeşeren Vatan: Kırım isimli bir de kitabı yayınlanan Çapraz 'ın çeşitli konularda 85 ödül ve plaketi de bulunuyor.
6 Eylül 2008 Cumartesi
’Devlet Gazetecisi’
Ege CANSEN/Hürriyet
ELLİLİ yıllarda, TCDD’nin yeniden yapılanması ve kárlı bir işletme haline dönüşmesi için çalışmalar yapılmış. Bu amaçla demiryolu işletmelerini incelemek üzere bir heyet Amerika’ya yollanmış.
Heyetin dönüşte hazırladığı raporda şu tespit yer almış. "ABD’de, devlet demiryolları özel sektöre aittir." Devletçilik, bizim kanımıza girmiştir. Çünkü devlet, toplumun geçim davasını halletmekte ne kadar beceriksizse, kişilerin parasal sorunlarını bir çırpıda gidermekte o kadar etkindir.
Çok başarılı bir dergici olan Sedat Simavi, "Türkiye’de gazeteler devlete satılır; ben halka satılan bir gazete yapacağım" diyerek Hürriyet’i tasarlamıştır. Aradan 60 yıl geçti. Değişen fazla bir şey yok. Gazeteler, özellikle son zamanlarda, devlete yani hükümete satılsın, yani gazeteciler geçimlerini hükümet yandaşı olarak sağlasın diye yeniden tertiplendi. Bu gelişmeleri de dikkate alarak uzun süredir "imal-i fikir" eylediğim bir projemi okurların takdirine sunuyorum. Türkiye’de nasıl "devlet sanatçısı" diye bir páye varsa "Devlet Gazetecisi" diye bir páye de ihdas edilmelidir. Marifet, iltifata tabi olduğuna göre, gazetecilerin marifetini inkişaf ettirmek için bu teşvik çok gereklidir. Üstelik bu, demokrasinin bir gereğidir; di mi?
Genel Hükümler:
1. Her yıl, aşağıda açıklanan kıstaslara göre, son üç yıl içinde toplamda en yüksek puanı alan üç kişiye "Devlet Gazetecisi" unvanı verilir.
2. "Devlet Gazetecisi" seçilenlere, beratıyla birlikte bir nişan ve günün şartlarına göre bir ödül verilir. Ödül, bu yıl için 250 bin liradır.
3. Devlet Gazetecisi seçim işlerini Kültür Bakanlığı yürütür.
Kıstaslar ve puanları:
1. Cumhurbaşkanı, başbakan veya bakanlarla yurt içi gezilere çıkmak. (Gezileri izlemek bu tanıma girmez.) Her gezi 5 puan.
2. Cumhurbaşkanı veya başbakan ile birlikte dış geziye çıkıp, uçakta söyleşi yapmak. Her gezi 10 puan.
3. Cumhurbaşkanının veya başbakanın özel uçağında dış geziye çıkıp, havada çok samimi sohbet etmek. Her gezi 20 puan.
4. Yemek davetinde, devlet büyüklerinin tam yanına veya tam karşısına oturmak. Beher oturuş 5 puan.
5. Başbakanın "sizi hep okuyoruz" iltifatına mazhar olmak. 5 puan.
6. Başbakana akıl vermek ve teşekkür almak. 10 puan.
7. Başbakanla özel mülakat yapmak. Her söyleşi 20 puan.
8. Başbakanla TV sohbeti yapmak. Her program 50 puan.
9. Başbakan bana dedi ki diye yazıya girmek. 10 puan.
10. Ben, başbakana dedim ki diye yazıya girmek. 20 puan.
11. Avrupa Birliği komiserleriyle enseye tokat olmak. 20 puan.
12. AB komiserlerinin Türkiye raporlarına malzeme vermek. 30 puan.
13. Başbakan tarafından yanağı okşanmak. 25 puan
14. Başbakanın yanağını okşamak. 100 puan.
Son Söz: Halk içinde muteber bir meslek yok, gazetecilik gibi; olmaya devlet cihanda "Devlet Gazeteciliği" gibi.
ELLİLİ yıllarda, TCDD’nin yeniden yapılanması ve kárlı bir işletme haline dönüşmesi için çalışmalar yapılmış. Bu amaçla demiryolu işletmelerini incelemek üzere bir heyet Amerika’ya yollanmış.
Heyetin dönüşte hazırladığı raporda şu tespit yer almış. "ABD’de, devlet demiryolları özel sektöre aittir." Devletçilik, bizim kanımıza girmiştir. Çünkü devlet, toplumun geçim davasını halletmekte ne kadar beceriksizse, kişilerin parasal sorunlarını bir çırpıda gidermekte o kadar etkindir.
Çok başarılı bir dergici olan Sedat Simavi, "Türkiye’de gazeteler devlete satılır; ben halka satılan bir gazete yapacağım" diyerek Hürriyet’i tasarlamıştır. Aradan 60 yıl geçti. Değişen fazla bir şey yok. Gazeteler, özellikle son zamanlarda, devlete yani hükümete satılsın, yani gazeteciler geçimlerini hükümet yandaşı olarak sağlasın diye yeniden tertiplendi. Bu gelişmeleri de dikkate alarak uzun süredir "imal-i fikir" eylediğim bir projemi okurların takdirine sunuyorum. Türkiye’de nasıl "devlet sanatçısı" diye bir páye varsa "Devlet Gazetecisi" diye bir páye de ihdas edilmelidir. Marifet, iltifata tabi olduğuna göre, gazetecilerin marifetini inkişaf ettirmek için bu teşvik çok gereklidir. Üstelik bu, demokrasinin bir gereğidir; di mi?
Genel Hükümler:
1. Her yıl, aşağıda açıklanan kıstaslara göre, son üç yıl içinde toplamda en yüksek puanı alan üç kişiye "Devlet Gazetecisi" unvanı verilir.
2. "Devlet Gazetecisi" seçilenlere, beratıyla birlikte bir nişan ve günün şartlarına göre bir ödül verilir. Ödül, bu yıl için 250 bin liradır.
3. Devlet Gazetecisi seçim işlerini Kültür Bakanlığı yürütür.
Kıstaslar ve puanları:
1. Cumhurbaşkanı, başbakan veya bakanlarla yurt içi gezilere çıkmak. (Gezileri izlemek bu tanıma girmez.) Her gezi 5 puan.
2. Cumhurbaşkanı veya başbakan ile birlikte dış geziye çıkıp, uçakta söyleşi yapmak. Her gezi 10 puan.
3. Cumhurbaşkanının veya başbakanın özel uçağında dış geziye çıkıp, havada çok samimi sohbet etmek. Her gezi 20 puan.
4. Yemek davetinde, devlet büyüklerinin tam yanına veya tam karşısına oturmak. Beher oturuş 5 puan.
5. Başbakanın "sizi hep okuyoruz" iltifatına mazhar olmak. 5 puan.
6. Başbakana akıl vermek ve teşekkür almak. 10 puan.
7. Başbakanla özel mülakat yapmak. Her söyleşi 20 puan.
8. Başbakanla TV sohbeti yapmak. Her program 50 puan.
9. Başbakan bana dedi ki diye yazıya girmek. 10 puan.
10. Ben, başbakana dedim ki diye yazıya girmek. 20 puan.
11. Avrupa Birliği komiserleriyle enseye tokat olmak. 20 puan.
12. AB komiserlerinin Türkiye raporlarına malzeme vermek. 30 puan.
13. Başbakan tarafından yanağı okşanmak. 25 puan
14. Başbakanın yanağını okşamak. 100 puan.
Son Söz: Halk içinde muteber bir meslek yok, gazetecilik gibi; olmaya devlet cihanda "Devlet Gazeteciliği" gibi.
3 Eylül 2008 Çarşamba
Türkiye'nin en popüler internet siteleri hangileri?
Türkiye’nin en popüler ilk üç haber sitesi ntvmsnbc.com, hurrıyet.com.tr. ve mıllıyet.com.tr...
Televizyon kadar hızlı, gazeteye göre ise çok daha derin bilgiye ulaşma imkanı tanıyan internet gazeteciliği, günümüz insanına pek çok fırsatlar sunuyor. Sabahın ilk saatlerinden itibaren günün sıcak gelişmelerini bir siteden diğerine hızla geçiş yaparak izlemek neredeyse birçoğumuzun alışkanlığı haline geldi.
İnternet haber siteleri arasında yaşanan büyük rekabet ise okuyucular için büyük fırsatlar yaratıyor. Okuyucu kitlesini elinde tutmak isteyen pek çok site, zengin ve son derece güncel içerikle okuyucuların karşısına çıkıyor. Kısacası internet gazeteciliği hem okuyucu hem de bu işin mesleğini ifa eden insanlar için büyük imkanlar sunuyor.
DÖRT YILDA 50 MİLYON KULLANICI
Geleneksel medya araçları ile karşılaştırıldığında, radyonun 50 milyon kişiye ulaşması 40 yıl, televizyonun bu sayıyı yakalaması tam 13 yıl aldı. İnternetin 50 milyon kullanıcıya ulaşması için ise dört yıl yeterli oldu. İnternetin hızla yaşamımıza girmesi ve yaygınlaşması sadece 15 yıllık bir geçmişe sahip. Geleneksel çalışma anlayışımızı kökten değiştiren internet pek çok bilginin de dijital ortama aktarılmasını mecbur kıldı.
Birçok meslekte olduğu gibi gazetecilik mesleği de internetle yeniden tanımlanmış, geleneksel çalışma tarzının dışında teknolojinin tüm nimetlerinden yararlanır hale gelinmiştir. İnternet, özellikle mesleği gazetecilik olan insanlara yeni ufuklar ve yeni fırsatlar sunuyor. İnternet sayesinde gazeteciler ihtiyaç duydukları bilgiye çok kolay ulaşabiliyor, hatta bazı gazeteciler ise tamamen internete bağımlı çalışıyor. Hal böyle olunca da internet ile gazeteci arasında ki bağ (ister gazetecilik yapsın ister ziyaretçi olsun) iyice kuvvetleniyor.
İNTERNETE İÇERİĞİNİ İLK TAŞIYAN AKTÜEL DERGİSİ
İnternete içeriğini taşıyan ilk dergi Temmuz 1995’te Aktüel dergisi oldu. İnterneti ilk keşfeden gazete olan Zaman gazetesi de 2 Aralık 1995’ten itibaren gazetede yer alan haberleri ve köşe yazılarını internetten yayınlamaya başladı. İçeriğinin tamamını ilk olarak internete açan gazete ise Milliyet oldu. Milliyet’i, Hürriyet ve Sabah gazeteleri izledi. Her iki gazete de 1 Ocak 1997’de interaktif yayına geçti. Radikal gazetesi 28 Mart 1998’de, Cumhuriyet gazetesi ise 7 Mayıs 1998’de internete açıldı. Günümüzde ise ulusal yayın yapan bütün gazetelerin internette siteleri var. Birçok gazetenin sitesi ilk zamanlarda sadece o günkü sayının içeriğine yer verilirken şimdi 24 saat güncellenir ve haber girilir hale geldi.
İNTERNET HABERCİLİĞİNİN DÖNÜM NOKTASI 2000 YILI
Türkiye’de internet haberciliği iki dönem olarak ele alınabilir. Birincisi internetin ortaya çıkışını ve gelişme dönemini kapsayan 1995-2000 yılları arası... Bu dönemde, internet henüz yeni geliştiği ve gazeteciler arasında yeni tanındığı için haber sitelerinin sayısı oldukça sınırlıydı. Bu dönemdeki haber siteleri, basılı gazete yayımlayan kuruluşlara ait olan ve basılı gazetenin sanal ortamdaki kopyası olarak tanımlanabilecek sitelerden oluşuyordu.
İkinci dönem ise gerçek anlamda internet haberciliğinden bahsedilebilecek 2000 yılı sonrası dönem. 2000 yılı başlarında yaşanan ekonomik kriz sonrası işsiz kalan ve mesleği gazetecilik olan çok sayıda gazeteci, fazla bir yatırım gerektirmeyen internet gazeteciliğini, mesleki deneyimlerini yansıtabilmek bakımından, kendi sınırlı imkanları ile seslerini duyurabilecekleri yeni bir alan olarak gördüler. Bunlardan ayrı olarak, yalnızca internet üzerinden yayın yapan haber portalları da devreye girdi.
SANAL GAZETECİLİĞİN ÜSTÜNLÜKLERİ
İnternet gazeteciliğinin geleneksel medyadan farklı olarak en fazla ön plana çıkan dört yönü; hızı, geri dönülebilir olması, detaylara izin vermesi ve yayıncı açısından da okuyucu açısından da özgürleştirici olması.
Özellikle gündemi etkileyen son dakika haberleri, televizyon bültenlerinden bile önce internet gazetelerinde yer alıyor. Habere hızlı ulaşım imkanı insanları internet gazetelerine çekiyor. İnternet gazetelerinde haberi çok kısa bir sürede görmek mümkün olurken, günlük gazeteler bu haberleri ancak ertesi günkü baskıda verebiliyor. Öte yandan internetin en önemli özelliklerinden biri olan interaktivite, okuyucunun da habere dahil olmasına imkan tanıyor. Günümüzde okuyucu kitlesi her yönü ile aktif bir şekilde sisteme dahil olmakta, hatta blog (e-günlük) kavramı ile haberin kaynağı dahi olabilmekte.
İnternet gazeteciliğinin sunmuş olduğu avantajları kısaca şu şekilde sıralamak mümkün:
•Haberi çok hızlı bir biçimde verebilmesi ve sürekli güncellenmesi
•Okurun habere 24 saat, dilediği zaman ulaşabilmesi
•Multimedya temelinde ses-grafik-görüntülü dosyaları kullanma
•Arşivdeki haberlere kolayca ulaşabilme ve istenilen haberleri saklayabilme
•Okurla interaktif etkileşim; okurun yorumlarını anında iletebilmesi
•Diğer medyada yer almayan farklı haberleri bulabilme
•Alternatif haber siteleri ile anında karşılaştırma imkanı tanıması
EN ÖNEMLİ KONU GÜVENİRLİLİK
Haberin niteliğini değiştiren internet, günümüzde gazetecinin de tanımını değiştirdi. İnternet gazetecisi veya bir başka deyişle internet editörü, daha donanımlı olmak zorunda. Mesleki birikiminin yanı sıra gerektiğinde editör, muhabir hatta bir yayın yönetmeni gibi karar verme yetisine sahip olmak durumunda. Çünkü internet gazeteciliğinde haber akışı sürekli olduğundan haberlerin analizi, sunumu ve sitede nerede yer alması gibi konular kısa sürede çözülüp, hızlı ve doğru bir şekilde yayın sürecine dahil edilmeli.Gün içerisinde takip ettiğimiz internet sitelerinin ne kadar güvenli haber yayınladıkları ise okuyucu için en önemli konulardan biri. Haberin doğruluğu, güncelliği gibi konular en temel noktalar. Bu noktalara özen gösteren sadece ajans haberleri ile değil, gün içerisinde siteye özel haber ve yazı ekleyen sitelerin içerik farklılaştırma yönü ile de bir adım önde olduğu görülüyor. Site trafiği yaratma veya ziyaretçi kaygısı ile gerçek haberi farklı şekilde sunan siteler ise okuyucu kitlesinin internete olan güvenini büyük oranda zedeliyor.
HANGİ HABER SİTESİ DAHA BİLİNİR VE GÜVENİLİR?
Türkiye’nin ilk ve tek ağızdan ağıza pazarlama (WOMM - Word of Mouth Marketing) ajansı olan FikriMühim kullanıcıları arasında yapılan ‘İnternet haber siteleri bilinirlik ve güven araştırması’na göre, Türkiye’nin en popüler, en sık takip edilen ve en güvenilir haber sitelerinin hangileri olduğu belli oldu. Araştırmaya katılan kullanıcılara üç soru yöneltildi: ‘Aklınıza ilk gelen internet haber sitesi hangisi? Gün içinde olan biteni öğrenmek için en çok hangi haber sitesine bakıyorsunuz? En güvendiğiniz haber sitesi hangisi?’
Fikrimuhim.com kullanıcılarından cevaplar açık uçlu olarak alındı. Kullanıcılara herhangi bir cevap seçeneği sunulmazken, kullanıcıların katılımı şu yönde gerçekleşti.
EN POPÜLER HABER SİTELERİ HURRIYET VE NTSVMSNBC’NİN
Türkiye’nin en popüler haber sitesi yüzde 17’lik eşit oranla ntvmsnbc.com (287 kişi) ve hurriyet.com.tr. (284 kişi) Bu siteleri yüzde 14 ile milliyet.com.tr (246 kişi), yüzde 13 ile haberturk.com (213 kişi), yüzde 8 ile mynet.com (128 kişi), yüzde 5 ile haber7.com (85 kişi), yüzde 3 ile internethaber.com (53 kişi), yüzde 2 ile google (42 kişi). Toplamda 117 haber sitesinin telaffuz edildiği bu soru da, yüzde 22’lik dilim diğer haber sitelerini temsil etti. Araştırmanın en ilginç yönlerinden biri de raştırma yapıldığı tarihte haber sitesi olarak hizmet vermemesine rağmen, google’ın haber siteleri arasında görülmesi.
SON DAKİKANIN ADRESİ HURRIYET.COM.TR VE MILLIYET.COM.TR
Gün içerisinde olan biteni öğrenmek için en sık takip edilen ilk site yüzde 20 ile hurriyet.com.tr. (343 kişi) Bu siteyi çok az bir farkla yüzde 18 ile milliyet.com.tr (297 kişi) takip etmekte. Yüzde 15 ile ntvmsnbc.com (250 kişi) üçüncü, yüzde 11 ile haberturk.com (178 kişi) dördüncü, yüzde 9 ile mynet.com (158 kişi) beşinci, yüzde 5 ile haber7.com (81 kişi) altıncı ve yüzde 3 ile internethaber.com (44 kişi) yedinci sırada yer aldı. Toplamda 102 haber sitesinin telaffuz edildiği bu soruda, yüzde 21’lik dilim diğer haber sitelerini temsil etti.
EN GÜVENİLİR HABER SİTESİ NTVMSNBC.COM
Araştırmaya göre, en güvenilen internet haber sitesi açık ara farkla ntvmsnbc.com. Yüzde 23 ile birinci olan ntvmsnbc.com’u (381 kişi) yüzde 14 ile hurriyet.com.tr (232 kişi) takip ediyor. En güvenilir haber siteleri arasında yüzde 12 ile milliyet.com.tr (198 kişi) ise üçüncü. En güvenilirler arasında yer alan diğer haber siteleri şöyle sıralanıyor: Yüzde 10 ile haberturk.com (164 kişi), yüzde 6 ile mynet.com (109 kişi), yüzde 5 ile haber7.com (82 kişi), yüzde 2 ile zaman.com.tr (32 kişi) ve cnnturk.com. (32 kişi) Toplamda 104 haber sitesinin telaffuz edildiği bu soruda, yüzde 27’lik dilim diğer haber sitelerini temsil ediyor.
ALEXA.COM SIRALAMASINDA BİRİNCİ MILLIYET.COM.TR
İnternet sitelerinin reytingini gösteren alexa.com’un verilerine göre, Türkiye’de en çok ziyaret edilen sitelerin başında haber siteleri yer alıyor. Alexa.com’un ülke kategorisinde yer alan sıralamasına göre, Türkiye’de en çok ziyaret edilen haber sitelerinden ilk sıralarda yer alanlardan birkaçı sırasıyla şöyle: Milliyet.com.tr, hurriyet.com.tr, mynet.com, ekolay.net, haberturk.com, internethaber.com, sabah.com.tr, haber7.com, ntvmsnbc.com ve vatanim.com. (Ağustos 2008) Alexa.com’un ‘Türkiye’de en çok ziyaret edilen sitelerin sıralaması’nda ilk 30 internet sitesinin neredeyse yarısının haber sitesi olduğu görülüyor.
EN POPÜLER HABER SİTELERİ
Haber siteleri Kişi sayısı
ntvmsnbc.com 287
hurriyet.com.tr 284
milliyet.com.tr 246
haberturk.com 213
mynet.com 128
haber7.com 85
internethaber.com 53
google.com.tr 42
cnnturk.com 23
tr.msn.com 18
sabah.com.tr 17
radikal.com.tr 16
zaman.com.tr 15
samanyoluhaber.com 14
nethaber.com 14
gazeteoku.com 14
ttnet 12
haberler.com 10
ekolay.net 9
memurlar net 8
ensonhaber.com 7
gazeteport.com.tr 7
haber3.com 7
gazeteler.com 6
haber.gen.tr 6
haberx.com 6
diğer 157
Kaynak:MEDYATAVA
Televizyon kadar hızlı, gazeteye göre ise çok daha derin bilgiye ulaşma imkanı tanıyan internet gazeteciliği, günümüz insanına pek çok fırsatlar sunuyor. Sabahın ilk saatlerinden itibaren günün sıcak gelişmelerini bir siteden diğerine hızla geçiş yaparak izlemek neredeyse birçoğumuzun alışkanlığı haline geldi.
İnternet haber siteleri arasında yaşanan büyük rekabet ise okuyucular için büyük fırsatlar yaratıyor. Okuyucu kitlesini elinde tutmak isteyen pek çok site, zengin ve son derece güncel içerikle okuyucuların karşısına çıkıyor. Kısacası internet gazeteciliği hem okuyucu hem de bu işin mesleğini ifa eden insanlar için büyük imkanlar sunuyor.
DÖRT YILDA 50 MİLYON KULLANICI
Geleneksel medya araçları ile karşılaştırıldığında, radyonun 50 milyon kişiye ulaşması 40 yıl, televizyonun bu sayıyı yakalaması tam 13 yıl aldı. İnternetin 50 milyon kullanıcıya ulaşması için ise dört yıl yeterli oldu. İnternetin hızla yaşamımıza girmesi ve yaygınlaşması sadece 15 yıllık bir geçmişe sahip. Geleneksel çalışma anlayışımızı kökten değiştiren internet pek çok bilginin de dijital ortama aktarılmasını mecbur kıldı.
Birçok meslekte olduğu gibi gazetecilik mesleği de internetle yeniden tanımlanmış, geleneksel çalışma tarzının dışında teknolojinin tüm nimetlerinden yararlanır hale gelinmiştir. İnternet, özellikle mesleği gazetecilik olan insanlara yeni ufuklar ve yeni fırsatlar sunuyor. İnternet sayesinde gazeteciler ihtiyaç duydukları bilgiye çok kolay ulaşabiliyor, hatta bazı gazeteciler ise tamamen internete bağımlı çalışıyor. Hal böyle olunca da internet ile gazeteci arasında ki bağ (ister gazetecilik yapsın ister ziyaretçi olsun) iyice kuvvetleniyor.
İNTERNETE İÇERİĞİNİ İLK TAŞIYAN AKTÜEL DERGİSİ
İnternete içeriğini taşıyan ilk dergi Temmuz 1995’te Aktüel dergisi oldu. İnterneti ilk keşfeden gazete olan Zaman gazetesi de 2 Aralık 1995’ten itibaren gazetede yer alan haberleri ve köşe yazılarını internetten yayınlamaya başladı. İçeriğinin tamamını ilk olarak internete açan gazete ise Milliyet oldu. Milliyet’i, Hürriyet ve Sabah gazeteleri izledi. Her iki gazete de 1 Ocak 1997’de interaktif yayına geçti. Radikal gazetesi 28 Mart 1998’de, Cumhuriyet gazetesi ise 7 Mayıs 1998’de internete açıldı. Günümüzde ise ulusal yayın yapan bütün gazetelerin internette siteleri var. Birçok gazetenin sitesi ilk zamanlarda sadece o günkü sayının içeriğine yer verilirken şimdi 24 saat güncellenir ve haber girilir hale geldi.
İNTERNET HABERCİLİĞİNİN DÖNÜM NOKTASI 2000 YILI
Türkiye’de internet haberciliği iki dönem olarak ele alınabilir. Birincisi internetin ortaya çıkışını ve gelişme dönemini kapsayan 1995-2000 yılları arası... Bu dönemde, internet henüz yeni geliştiği ve gazeteciler arasında yeni tanındığı için haber sitelerinin sayısı oldukça sınırlıydı. Bu dönemdeki haber siteleri, basılı gazete yayımlayan kuruluşlara ait olan ve basılı gazetenin sanal ortamdaki kopyası olarak tanımlanabilecek sitelerden oluşuyordu.
İkinci dönem ise gerçek anlamda internet haberciliğinden bahsedilebilecek 2000 yılı sonrası dönem. 2000 yılı başlarında yaşanan ekonomik kriz sonrası işsiz kalan ve mesleği gazetecilik olan çok sayıda gazeteci, fazla bir yatırım gerektirmeyen internet gazeteciliğini, mesleki deneyimlerini yansıtabilmek bakımından, kendi sınırlı imkanları ile seslerini duyurabilecekleri yeni bir alan olarak gördüler. Bunlardan ayrı olarak, yalnızca internet üzerinden yayın yapan haber portalları da devreye girdi.
SANAL GAZETECİLİĞİN ÜSTÜNLÜKLERİ
İnternet gazeteciliğinin geleneksel medyadan farklı olarak en fazla ön plana çıkan dört yönü; hızı, geri dönülebilir olması, detaylara izin vermesi ve yayıncı açısından da okuyucu açısından da özgürleştirici olması.
Özellikle gündemi etkileyen son dakika haberleri, televizyon bültenlerinden bile önce internet gazetelerinde yer alıyor. Habere hızlı ulaşım imkanı insanları internet gazetelerine çekiyor. İnternet gazetelerinde haberi çok kısa bir sürede görmek mümkün olurken, günlük gazeteler bu haberleri ancak ertesi günkü baskıda verebiliyor. Öte yandan internetin en önemli özelliklerinden biri olan interaktivite, okuyucunun da habere dahil olmasına imkan tanıyor. Günümüzde okuyucu kitlesi her yönü ile aktif bir şekilde sisteme dahil olmakta, hatta blog (e-günlük) kavramı ile haberin kaynağı dahi olabilmekte.
İnternet gazeteciliğinin sunmuş olduğu avantajları kısaca şu şekilde sıralamak mümkün:
•Haberi çok hızlı bir biçimde verebilmesi ve sürekli güncellenmesi
•Okurun habere 24 saat, dilediği zaman ulaşabilmesi
•Multimedya temelinde ses-grafik-görüntülü dosyaları kullanma
•Arşivdeki haberlere kolayca ulaşabilme ve istenilen haberleri saklayabilme
•Okurla interaktif etkileşim; okurun yorumlarını anında iletebilmesi
•Diğer medyada yer almayan farklı haberleri bulabilme
•Alternatif haber siteleri ile anında karşılaştırma imkanı tanıması
EN ÖNEMLİ KONU GÜVENİRLİLİK
Haberin niteliğini değiştiren internet, günümüzde gazetecinin de tanımını değiştirdi. İnternet gazetecisi veya bir başka deyişle internet editörü, daha donanımlı olmak zorunda. Mesleki birikiminin yanı sıra gerektiğinde editör, muhabir hatta bir yayın yönetmeni gibi karar verme yetisine sahip olmak durumunda. Çünkü internet gazeteciliğinde haber akışı sürekli olduğundan haberlerin analizi, sunumu ve sitede nerede yer alması gibi konular kısa sürede çözülüp, hızlı ve doğru bir şekilde yayın sürecine dahil edilmeli.Gün içerisinde takip ettiğimiz internet sitelerinin ne kadar güvenli haber yayınladıkları ise okuyucu için en önemli konulardan biri. Haberin doğruluğu, güncelliği gibi konular en temel noktalar. Bu noktalara özen gösteren sadece ajans haberleri ile değil, gün içerisinde siteye özel haber ve yazı ekleyen sitelerin içerik farklılaştırma yönü ile de bir adım önde olduğu görülüyor. Site trafiği yaratma veya ziyaretçi kaygısı ile gerçek haberi farklı şekilde sunan siteler ise okuyucu kitlesinin internete olan güvenini büyük oranda zedeliyor.
HANGİ HABER SİTESİ DAHA BİLİNİR VE GÜVENİLİR?
Türkiye’nin ilk ve tek ağızdan ağıza pazarlama (WOMM - Word of Mouth Marketing) ajansı olan FikriMühim kullanıcıları arasında yapılan ‘İnternet haber siteleri bilinirlik ve güven araştırması’na göre, Türkiye’nin en popüler, en sık takip edilen ve en güvenilir haber sitelerinin hangileri olduğu belli oldu. Araştırmaya katılan kullanıcılara üç soru yöneltildi: ‘Aklınıza ilk gelen internet haber sitesi hangisi? Gün içinde olan biteni öğrenmek için en çok hangi haber sitesine bakıyorsunuz? En güvendiğiniz haber sitesi hangisi?’
Fikrimuhim.com kullanıcılarından cevaplar açık uçlu olarak alındı. Kullanıcılara herhangi bir cevap seçeneği sunulmazken, kullanıcıların katılımı şu yönde gerçekleşti.
EN POPÜLER HABER SİTELERİ HURRIYET VE NTSVMSNBC’NİN
Türkiye’nin en popüler haber sitesi yüzde 17’lik eşit oranla ntvmsnbc.com (287 kişi) ve hurriyet.com.tr. (284 kişi) Bu siteleri yüzde 14 ile milliyet.com.tr (246 kişi), yüzde 13 ile haberturk.com (213 kişi), yüzde 8 ile mynet.com (128 kişi), yüzde 5 ile haber7.com (85 kişi), yüzde 3 ile internethaber.com (53 kişi), yüzde 2 ile google (42 kişi). Toplamda 117 haber sitesinin telaffuz edildiği bu soru da, yüzde 22’lik dilim diğer haber sitelerini temsil etti. Araştırmanın en ilginç yönlerinden biri de raştırma yapıldığı tarihte haber sitesi olarak hizmet vermemesine rağmen, google’ın haber siteleri arasında görülmesi.
SON DAKİKANIN ADRESİ HURRIYET.COM.TR VE MILLIYET.COM.TR
Gün içerisinde olan biteni öğrenmek için en sık takip edilen ilk site yüzde 20 ile hurriyet.com.tr. (343 kişi) Bu siteyi çok az bir farkla yüzde 18 ile milliyet.com.tr (297 kişi) takip etmekte. Yüzde 15 ile ntvmsnbc.com (250 kişi) üçüncü, yüzde 11 ile haberturk.com (178 kişi) dördüncü, yüzde 9 ile mynet.com (158 kişi) beşinci, yüzde 5 ile haber7.com (81 kişi) altıncı ve yüzde 3 ile internethaber.com (44 kişi) yedinci sırada yer aldı. Toplamda 102 haber sitesinin telaffuz edildiği bu soruda, yüzde 21’lik dilim diğer haber sitelerini temsil etti.
EN GÜVENİLİR HABER SİTESİ NTVMSNBC.COM
Araştırmaya göre, en güvenilen internet haber sitesi açık ara farkla ntvmsnbc.com. Yüzde 23 ile birinci olan ntvmsnbc.com’u (381 kişi) yüzde 14 ile hurriyet.com.tr (232 kişi) takip ediyor. En güvenilir haber siteleri arasında yüzde 12 ile milliyet.com.tr (198 kişi) ise üçüncü. En güvenilirler arasında yer alan diğer haber siteleri şöyle sıralanıyor: Yüzde 10 ile haberturk.com (164 kişi), yüzde 6 ile mynet.com (109 kişi), yüzde 5 ile haber7.com (82 kişi), yüzde 2 ile zaman.com.tr (32 kişi) ve cnnturk.com. (32 kişi) Toplamda 104 haber sitesinin telaffuz edildiği bu soruda, yüzde 27’lik dilim diğer haber sitelerini temsil ediyor.
ALEXA.COM SIRALAMASINDA BİRİNCİ MILLIYET.COM.TR
İnternet sitelerinin reytingini gösteren alexa.com’un verilerine göre, Türkiye’de en çok ziyaret edilen sitelerin başında haber siteleri yer alıyor. Alexa.com’un ülke kategorisinde yer alan sıralamasına göre, Türkiye’de en çok ziyaret edilen haber sitelerinden ilk sıralarda yer alanlardan birkaçı sırasıyla şöyle: Milliyet.com.tr, hurriyet.com.tr, mynet.com, ekolay.net, haberturk.com, internethaber.com, sabah.com.tr, haber7.com, ntvmsnbc.com ve vatanim.com. (Ağustos 2008) Alexa.com’un ‘Türkiye’de en çok ziyaret edilen sitelerin sıralaması’nda ilk 30 internet sitesinin neredeyse yarısının haber sitesi olduğu görülüyor.
EN POPÜLER HABER SİTELERİ
Haber siteleri Kişi sayısı
ntvmsnbc.com 287
hurriyet.com.tr 284
milliyet.com.tr 246
haberturk.com 213
mynet.com 128
haber7.com 85
internethaber.com 53
google.com.tr 42
cnnturk.com 23
tr.msn.com 18
sabah.com.tr 17
radikal.com.tr 16
zaman.com.tr 15
samanyoluhaber.com 14
nethaber.com 14
gazeteoku.com 14
ttnet 12
haberler.com 10
ekolay.net 9
memurlar net 8
ensonhaber.com 7
gazeteport.com.tr 7
haber3.com 7
gazeteler.com 6
haber.gen.tr 6
haberx.com 6
diğer 157
Kaynak:MEDYATAVA
29 Ağustos 2008 Cuma
Türkiye'de internetin durumu
Türkiye'de hane halkının yüzde 24,47'si internete erişim imkanına sahip. İnternet en çok gazete ve dergi okumak için kullanılıyor.
Türkiye İstatistik Kurumunun (TÜİK) Nisan ayında yaptığı "Hanehalkı Bilişim Teknolojileri Kullanım Araştırması"na göre, hane halkının yüzde 24,47'sinin internete erişim imkanına sahip olduğu ortaya çıktı.
Hanelerin yüzde 29,6'sının internete ihtiyaç duymadıkları için internete bağlanmadığı belirlenen araştırmada, Türkiye'de en yaygın internet bağlantısının ADSL olduğu görüldü.
Araştırmada, 16-74 yaş grubundaki hane halkı bireylerinin bilgisayar ve internet kullanım oranlarının sırasıyla yüzde 38,1 ve yüzde 35,8 olduğu, bu yıl Ocak-Mart döneminde 16-74 yaş grubundaki hane halkı bireylerinin yüzde 34,3'ünün bilgisayar kullandığı, bu bireylerin yüzde 62,4'ünün hemen hemen her gün bilgisayar kullandığı belirtildi.
Aynı dönemde bireylerin yüzde 61,6'sının evinde, yüzde 37,6'sının iş yerinde ve yüzde 21,8'inin internet kafede bilgisayar kullandığı, Ocak-Mart döneminde 16-74 yaş grubundaki hane halkı bireylerinin yüzde 32,2'sinin ve bu bireylerin de yüzde 59,7'sinin hemen hemen her gün internet kullandığı ifade edildi.
Bilgisayar ve internet kullanım oranları
İnternet kullanan bireylerin yüzde 52,2'sinin evinde, yüzde 38,4'ünün iş yerinde ve yüzde 24,2'sinin internet kafede internet kullandığı belirtilen araştırmaya göre, bilgisayar ve internet kullanım oranının en yüksek olduğu yaş grubunun 16-24 iken, bu yaş grubunu 23-34 yaş grubu izliyor.
Bilgisayar ve internet kullanım oranının tüm yaş gruplarında erkeklerde daha yüksek olduğuna dikkat çekilen araştırmada, eğitim durumuna göre en fazla bilgisayar ve internet kullanım oranının sırasıyla yüzde 87,9 ve yüzde 87,2 ile yüksek okul, fakülte ve daha üst eğitim kurumları mezunları olduğu, bunu yüzde 67,2 bilgisayar ve yüzde 64 internet kullanımı ile lise ve dengi okul mezunları takip ettiği bildirildi.
İş gücü durumu dikkate alındığında, işverenlerde bilgisayar ve internet kullanım oranlarının sırasıyla yüzde 70 ve yüzde 66,3, ücretli ve maaşlı çalışanlarda yüzde 61,4 ve yüzde 58,6 ve işsizlerde ise yüzde 49,9 ve yüzde 47,7 olduğu kaydedildi.
İnternet en çok gazete okumak için kullanılıyor
Araştırma, Ocak-Mart döneminde hane halkı bireylerinin yüzde 76'sının gazete ya da dergi okuma, yüzde 74'ünün e-posta gönderme, yüzde 69,7'sinin anlık ileti gönderme ve yüzde 65,2'sinin ise müzik indirme ya da dinleme için interneti kullandığını ortaya çıkardı.
Aynı dönemde hane halkı bireylerinin yüzde 7,2'sinin internet üzerinden mal veya hizmet siparişi verdiği ya da satın aldığı, bu oranının 3 ay ile 1 yıl önce internet kullanıcılarında yüzde 2,7, bir yıldan uzun internet kullanıcılarında ise yüzde 1,7 olduğu belirtildi. İnternet üzerinden hiç mal veya hizmet siparişi vermeyen ya da satın almayan hane halkı bireylerinin oranının ise yüzde 88,4 olduğu belirlendi.
Araştırmaya göre, Nisan 2002-Mart 2008 dönemini kapsayan son 12 ayda internet üzerinden mal veya hizmet siparişi veren ya da satın alan hane halkı bireylerinin yüzde 30,4'ü internet üzerinden elektronik araçlar aldı, bunu yüzde 25,2 ile ev eşyası, yüzde 23,4 ile kitap, dergi, gazete, yüzde 18,2 ile giyim ve spor malzemeleri izledi.
Kaynak :www.hurriyet.com.tr
Türkiye İstatistik Kurumunun (TÜİK) Nisan ayında yaptığı "Hanehalkı Bilişim Teknolojileri Kullanım Araştırması"na göre, hane halkının yüzde 24,47'sinin internete erişim imkanına sahip olduğu ortaya çıktı.
Hanelerin yüzde 29,6'sının internete ihtiyaç duymadıkları için internete bağlanmadığı belirlenen araştırmada, Türkiye'de en yaygın internet bağlantısının ADSL olduğu görüldü.
Araştırmada, 16-74 yaş grubundaki hane halkı bireylerinin bilgisayar ve internet kullanım oranlarının sırasıyla yüzde 38,1 ve yüzde 35,8 olduğu, bu yıl Ocak-Mart döneminde 16-74 yaş grubundaki hane halkı bireylerinin yüzde 34,3'ünün bilgisayar kullandığı, bu bireylerin yüzde 62,4'ünün hemen hemen her gün bilgisayar kullandığı belirtildi.
Aynı dönemde bireylerin yüzde 61,6'sının evinde, yüzde 37,6'sının iş yerinde ve yüzde 21,8'inin internet kafede bilgisayar kullandığı, Ocak-Mart döneminde 16-74 yaş grubundaki hane halkı bireylerinin yüzde 32,2'sinin ve bu bireylerin de yüzde 59,7'sinin hemen hemen her gün internet kullandığı ifade edildi.
Bilgisayar ve internet kullanım oranları
İnternet kullanan bireylerin yüzde 52,2'sinin evinde, yüzde 38,4'ünün iş yerinde ve yüzde 24,2'sinin internet kafede internet kullandığı belirtilen araştırmaya göre, bilgisayar ve internet kullanım oranının en yüksek olduğu yaş grubunun 16-24 iken, bu yaş grubunu 23-34 yaş grubu izliyor.
Bilgisayar ve internet kullanım oranının tüm yaş gruplarında erkeklerde daha yüksek olduğuna dikkat çekilen araştırmada, eğitim durumuna göre en fazla bilgisayar ve internet kullanım oranının sırasıyla yüzde 87,9 ve yüzde 87,2 ile yüksek okul, fakülte ve daha üst eğitim kurumları mezunları olduğu, bunu yüzde 67,2 bilgisayar ve yüzde 64 internet kullanımı ile lise ve dengi okul mezunları takip ettiği bildirildi.
İş gücü durumu dikkate alındığında, işverenlerde bilgisayar ve internet kullanım oranlarının sırasıyla yüzde 70 ve yüzde 66,3, ücretli ve maaşlı çalışanlarda yüzde 61,4 ve yüzde 58,6 ve işsizlerde ise yüzde 49,9 ve yüzde 47,7 olduğu kaydedildi.
İnternet en çok gazete okumak için kullanılıyor
Araştırma, Ocak-Mart döneminde hane halkı bireylerinin yüzde 76'sının gazete ya da dergi okuma, yüzde 74'ünün e-posta gönderme, yüzde 69,7'sinin anlık ileti gönderme ve yüzde 65,2'sinin ise müzik indirme ya da dinleme için interneti kullandığını ortaya çıkardı.
Aynı dönemde hane halkı bireylerinin yüzde 7,2'sinin internet üzerinden mal veya hizmet siparişi verdiği ya da satın aldığı, bu oranının 3 ay ile 1 yıl önce internet kullanıcılarında yüzde 2,7, bir yıldan uzun internet kullanıcılarında ise yüzde 1,7 olduğu belirtildi. İnternet üzerinden hiç mal veya hizmet siparişi vermeyen ya da satın almayan hane halkı bireylerinin oranının ise yüzde 88,4 olduğu belirlendi.
Araştırmaya göre, Nisan 2002-Mart 2008 dönemini kapsayan son 12 ayda internet üzerinden mal veya hizmet siparişi veren ya da satın alan hane halkı bireylerinin yüzde 30,4'ü internet üzerinden elektronik araçlar aldı, bunu yüzde 25,2 ile ev eşyası, yüzde 23,4 ile kitap, dergi, gazete, yüzde 18,2 ile giyim ve spor malzemeleri izledi.
Kaynak :www.hurriyet.com.tr
Köşe yazarlığı ne demektir?
Hurşit Güneş/Milliyet
Köşe yazarlığına 20 yıl önce bir yerel bir gazetede başlamıştım. Sonra, malum, Yeni Yüzyıl macerası. Sonra da küçük yaşlardan bu yana evimize gelen Milliyet gazetesinde köşe sahibi oluş! Ve tabii zevkten dört köşe oluşum.
Sekiz yıldır buradayım. Kuşkusuz Milliyet, yorum tarafı en güçlü gazete. Zaten öyle olmasaydı, internet gazetesi diğer tüm gazeteleri sollayamazdı.
Milliyet’e geldikten bir süre sonra aramıza Çetin Altan katıldı. Böylece Hasan Pulur ve Çetin Altan gibi kültleşmiş isimlerle aynı gazeteyi paylaşma gururunu yaşadım. Tabii Ece Temelkuran gibi sol duruşunu çağdaş ve ironik biçimde ifade eden gençleri de burada görmek ayrı bir mutluluk veriyor.
Gazetede birçok dostlar edindim. Yazı yazmaktan hep keyif aldım. Her konuyu kaleme almaya başladığımda bana bu köşenin verilme nedenini düşünürüm. Bu benim okuyucuya ne vermem gerektiğini de belirler. Ben aslında bir bilim adamıyım. Gazeteci değil. O zaman benden beklenen okuyucuyu eğlendirmem ya da taze haber yetiştirmem olamaz. Benden okuyucuyu bilgilendirmem yahut haberi yorumlamamam beklendiğini düşünürüm, öyle de yazarım.
Bizde gazetecilik
Türkiye’deki oldukça yaygın olan köşe yazarlığı, Batı ülkelerinde pek yoktur. Kimi zaman çıkan köşe yazıları da imzasızdır. Uzun yıllar köşe yazarı enflasyonunu eleştirmişimdir; “Haber yok, yazar çok” diye. Üstelik Batı’da gazeteciler aynı zamanda haberi yapan kişilerdir.
Ancak son zamanlarda bu fikrim değişti. Çünkü ülkemizde gazeteler çok farklı nedenlerle alınıyor. Kuşkusuz gazete geleneksel olarak haber edinmek ya da güncel gelişmelere ilişkin bilgiler almak içindir. Ancak son zamanlarda haber için herkes televizyon ya da radyoya bakıyor. Gazeteler ise okuyucunun duygu ve düşüncelerinin dışavurumu için isteniyor. Gazete bunu en keskin biçimde yansıttıkça talep görüyor. Birçok gazete için de köşe yazarı kadrosu bu nedenle önemli.
Okuyucu köşe yazısını okuyor ve şöyle diyor: “Gördün mü, Bekir Coşkun nasıl geçirmiş hükümete? Tam tersyüz etmiş vallahi. Bütün kepazeliklerini dökmüş ortaya!” Yahut AKP yanlısı bir okuyucu da “Bugün bir Fehmi Koru okudum abi, Baykal’ı yerden yere vurmuş. CHP’yi rezil etmiş. Süperdi!” Kısacası, bizde okuyucu köşe yazarı için gazete alıyor. Ve onu okuyup deşarj oluyor. Her gün de bu deşarja ihtiyacı oluyor.
Polemik yapmak
Mülayim, estek köstek yapan, ciddi köşe yazıları ise pek ilgi çekmiyor. Çünkü okuyucunun fikrini değiştirmesi zaten gerekmiyor. Yeni bir bilgi alması da lüzumsuz. Sadece birinin çıkıp güzelce karşı tarafı batırıp çıkarması isteniyor. İşte bu anlamda anlıyorum ki benim okunmam beklenmiyor. Benim yazılarımla kimse deşarj olamıyor, aksine, gerekli gereksiz bilgilerle şarj ediliyor.
Mamafih, kimi zaman okuyucu sayısını artırmak için polemik yapmayı düşünmedim değil. Ama itibar yitirmekten çekindim. Bu durumda tek önerim; bu köşeyi okuyup bilgileri aldıktan sonra bir de deşarj olmak için elinde kılıçla gezenlerin köşelerini okuyun.
Köşe yazarlığına 20 yıl önce bir yerel bir gazetede başlamıştım. Sonra, malum, Yeni Yüzyıl macerası. Sonra da küçük yaşlardan bu yana evimize gelen Milliyet gazetesinde köşe sahibi oluş! Ve tabii zevkten dört köşe oluşum.
Sekiz yıldır buradayım. Kuşkusuz Milliyet, yorum tarafı en güçlü gazete. Zaten öyle olmasaydı, internet gazetesi diğer tüm gazeteleri sollayamazdı.
Milliyet’e geldikten bir süre sonra aramıza Çetin Altan katıldı. Böylece Hasan Pulur ve Çetin Altan gibi kültleşmiş isimlerle aynı gazeteyi paylaşma gururunu yaşadım. Tabii Ece Temelkuran gibi sol duruşunu çağdaş ve ironik biçimde ifade eden gençleri de burada görmek ayrı bir mutluluk veriyor.
Gazetede birçok dostlar edindim. Yazı yazmaktan hep keyif aldım. Her konuyu kaleme almaya başladığımda bana bu köşenin verilme nedenini düşünürüm. Bu benim okuyucuya ne vermem gerektiğini de belirler. Ben aslında bir bilim adamıyım. Gazeteci değil. O zaman benden beklenen okuyucuyu eğlendirmem ya da taze haber yetiştirmem olamaz. Benden okuyucuyu bilgilendirmem yahut haberi yorumlamamam beklendiğini düşünürüm, öyle de yazarım.
Bizde gazetecilik
Türkiye’deki oldukça yaygın olan köşe yazarlığı, Batı ülkelerinde pek yoktur. Kimi zaman çıkan köşe yazıları da imzasızdır. Uzun yıllar köşe yazarı enflasyonunu eleştirmişimdir; “Haber yok, yazar çok” diye. Üstelik Batı’da gazeteciler aynı zamanda haberi yapan kişilerdir.
Ancak son zamanlarda bu fikrim değişti. Çünkü ülkemizde gazeteler çok farklı nedenlerle alınıyor. Kuşkusuz gazete geleneksel olarak haber edinmek ya da güncel gelişmelere ilişkin bilgiler almak içindir. Ancak son zamanlarda haber için herkes televizyon ya da radyoya bakıyor. Gazeteler ise okuyucunun duygu ve düşüncelerinin dışavurumu için isteniyor. Gazete bunu en keskin biçimde yansıttıkça talep görüyor. Birçok gazete için de köşe yazarı kadrosu bu nedenle önemli.
Okuyucu köşe yazısını okuyor ve şöyle diyor: “Gördün mü, Bekir Coşkun nasıl geçirmiş hükümete? Tam tersyüz etmiş vallahi. Bütün kepazeliklerini dökmüş ortaya!” Yahut AKP yanlısı bir okuyucu da “Bugün bir Fehmi Koru okudum abi, Baykal’ı yerden yere vurmuş. CHP’yi rezil etmiş. Süperdi!” Kısacası, bizde okuyucu köşe yazarı için gazete alıyor. Ve onu okuyup deşarj oluyor. Her gün de bu deşarja ihtiyacı oluyor.
Polemik yapmak
Mülayim, estek köstek yapan, ciddi köşe yazıları ise pek ilgi çekmiyor. Çünkü okuyucunun fikrini değiştirmesi zaten gerekmiyor. Yeni bir bilgi alması da lüzumsuz. Sadece birinin çıkıp güzelce karşı tarafı batırıp çıkarması isteniyor. İşte bu anlamda anlıyorum ki benim okunmam beklenmiyor. Benim yazılarımla kimse deşarj olamıyor, aksine, gerekli gereksiz bilgilerle şarj ediliyor.
Mamafih, kimi zaman okuyucu sayısını artırmak için polemik yapmayı düşünmedim değil. Ama itibar yitirmekten çekindim. Bu durumda tek önerim; bu köşeyi okuyup bilgileri aldıktan sonra bir de deşarj olmak için elinde kılıçla gezenlerin köşelerini okuyun.
Fatih ALTAYLI: "27 Nisan’dan bu yana ilk kez"
Genelkurmayımızın yeni Başkanı Orgeneral İlker Başbuğ’un görevi Büyükanıt Paşa’dan devraldığı töreni ilgi ve merakla izledim.
Diplomat yönünü iyi bildiğim İlker Başbuğ’un yapacağı konuşmayı merak ediyordum.
Dikkatle dinledim.
Çok ama çok iyi hazırlanmış, kelimeleri özenle seçilmiş bir konuşma oldu.
Şimdiye dek hiç kullanılmamış bir argüman vardı konuşmada.
Yeni komutan öyle dedi: “Cumhuriyetin temel değerlerine sahip çıkmak siyasete müdahale değildir.”
Genelkurmay Başkanı Orgeneral Başbuğ’un sözleri, kendisinden bir gün önce konuşan Kara Kuvvetleri Komutanı Koşaner’in sözleri kadar “Sert” değildi.
Ancak iki konuşmayı peşpeşe eklediğiniz zaman ortaya ciddi bir “Anlam bütünlüğü” çıktığını göreceksiniz.
İlker Başbuğ’un konuşması, 27 Nisan muhtırasından bu yana bir Genelkurmay Başkanı tarafından yapılmış en “İçerikli” konuşma olarak geldi bana.
Hürgeneral Yaşar Büyükanıt Paşa’nın 27 Nisan’dan sonra büründüğü suskunluktan farklı bir konuşmaydı.
Cemaatlerin gerek sosyal gerek ekonomik güçlerinden dem vurulan, toplumdaki kutuplaşmaya dikkat çekilen, bazı kesimlerin tedirginliğinin hatırlatıldığı kapsamlı bir açıklama.
Genelkurmay Başkanı’nın konuşmasında, e-muhtıradaki Abdullah Gül’e yönelik olarak algılanmasına yol açan “Atatürk milliyetçiliği”, “Türk milleti kavramı” ile ilgili sert vurguların, daha yumuşak ama kararlı bir tonda tekrar edildiği de dikkatimden kaçmadı.
Siyasetin alanına girmeden siyasallaşan ilginiç bir konuşmaydı.
Ancak bana göre önemli olan Kara Kuvvetleri komutanı ile Genelkurmay Başkanı’nın iki gün içinde yaptıkları iki konuşmadaki “Tonlamaydı”.
Bu tonlama Genelkurmay Başkanı ile Kara Kuvveteri Komutanı arasında bir “Fikir birliği” olduğunu çok net biçimde gösterdi.
Türk Silahlı Kuvvetleri’nin önümüzdeki 5 yılının fotoğrafını çekme şansımız oldu.
kaynak:www.fatihaltayli.com.tr/29.08.08
Diplomat yönünü iyi bildiğim İlker Başbuğ’un yapacağı konuşmayı merak ediyordum.
Dikkatle dinledim.
Çok ama çok iyi hazırlanmış, kelimeleri özenle seçilmiş bir konuşma oldu.
Şimdiye dek hiç kullanılmamış bir argüman vardı konuşmada.
Yeni komutan öyle dedi: “Cumhuriyetin temel değerlerine sahip çıkmak siyasete müdahale değildir.”
Genelkurmay Başkanı Orgeneral Başbuğ’un sözleri, kendisinden bir gün önce konuşan Kara Kuvvetleri Komutanı Koşaner’in sözleri kadar “Sert” değildi.
Ancak iki konuşmayı peşpeşe eklediğiniz zaman ortaya ciddi bir “Anlam bütünlüğü” çıktığını göreceksiniz.
İlker Başbuğ’un konuşması, 27 Nisan muhtırasından bu yana bir Genelkurmay Başkanı tarafından yapılmış en “İçerikli” konuşma olarak geldi bana.
Hürgeneral Yaşar Büyükanıt Paşa’nın 27 Nisan’dan sonra büründüğü suskunluktan farklı bir konuşmaydı.
Cemaatlerin gerek sosyal gerek ekonomik güçlerinden dem vurulan, toplumdaki kutuplaşmaya dikkat çekilen, bazı kesimlerin tedirginliğinin hatırlatıldığı kapsamlı bir açıklama.
Genelkurmay Başkanı’nın konuşmasında, e-muhtıradaki Abdullah Gül’e yönelik olarak algılanmasına yol açan “Atatürk milliyetçiliği”, “Türk milleti kavramı” ile ilgili sert vurguların, daha yumuşak ama kararlı bir tonda tekrar edildiği de dikkatimden kaçmadı.
Siyasetin alanına girmeden siyasallaşan ilginiç bir konuşmaydı.
Ancak bana göre önemli olan Kara Kuvvetleri komutanı ile Genelkurmay Başkanı’nın iki gün içinde yaptıkları iki konuşmadaki “Tonlamaydı”.
Bu tonlama Genelkurmay Başkanı ile Kara Kuvveteri Komutanı arasında bir “Fikir birliği” olduğunu çok net biçimde gösterdi.
Türk Silahlı Kuvvetleri’nin önümüzdeki 5 yılının fotoğrafını çekme şansımız oldu.
kaynak:www.fatihaltayli.com.tr/29.08.08
23 Ağustos 2008 Cumartesi
AVRUPA BİRLİĞİ uyum sürecindeyiz...
Zeynep GÖĞÜŞ - Hürriyet
23.08.08
Ulusal Program 3
Hep duyduğumuz bu cümle ne anlama geliyor? AB’nin yasaları, yönetmelikleri, kuralları var. Türkiye, AB’ye üye olmak istediğine göre bunlara uymak zorunda. Ancak bu bir gecede olacak iş değil. O zaman belirli bir zaman planı içinde sindirerek ilerlemek gerekiyor.
Türkiye bunu "AB Müktesebatının Üstlenilmesine İlişkin Ulusal Programlar" çerçevesinde yapıyor. İşte bu ulusal programlardan üçüncüsünün taslağı bu hafta tüm bakanlık ve kamu kuruluşlarına görüşleri alınmak üzere gönderildi.
Türkiye ilk Ulusal Program’ını 2001’de, ikincisini 2003’te yayınlamıştı. Üçüncüsü için neden beş yıl ara verildi diye sorulabilir. 2003’ten sonra arada iki adet Müktesebat Uyum Programı çıktı. O nedenle bu son belge beşinci program da sayılabilir.
Diğer yandan da Türkiye’nin uyuma 2001’de başlayan bir ülke olarak normal koşullarda artık Katılım Anlaşması’nı imzalıyor olması gerekirken, üyelik müzakereleri ancak 2004’te açılabildi, sonra da hálá süren çeşitli tökezlemeler, engeller yaşandı.
Üçüncü Ulusal Program’ın içinde kamuoyunda tartışılmayı hak eden, enerjiden ilaca, bankacılıktan sigortacılığa tüm sektörleri ilgilendiren ve muhalefet ile iktidar arasında yeni çekişmelere yol açabilecek pek çok bölüm var. Böyle olması da normal ve sağlıklı. Sadece çevre uyumu ile ilgili 27’nci fasıl 80 küsur sayfa. Geniş kapsamlı bir diğer bölüm, gıda güvenliği. Ancak her şeyden önce, bu programın felsefesinin özetlendiği bir giriş bölümü var ki hatırlamakta yarar var:
Ulusal Program Giriş bölümünün ilk cümlesinde, "Cumhuriyetin dayandığı temel ilkeler ve Atatürk milliyetçiliğine bağlı, ulusal bütünlük içinde, bilgi çağını yakalamış, güçlü ve refah içinde yaşayan, insan haklarına saygılı, çağdaş, demokratik, laik ve sosyal bir hukuk devleti olmak, geçmiş ve gelecek kuşaklara karşı tarihi ve ebedi bir sorumluluktur... AB üyeliğimiz, Cumhuriyetimizin kuruluş felsefesi ve Atatürk’ün ulusumuz için belirlemiş olduğu çağdaş uygarlıkla bütünleşme ülküsüyle bire bir örtüşmektedir" deniyor.
* * *
3. Ulusal Program, yatay ve dikey okuma gerektiren 406 sayfalık bir belge. Bunun tümüne bakmadan içinden cımbızla çeker gibi bir iki cümleyi gündeme getirmek kötü niyetli demeyeyim, ama sağlıksız bir yaklaşım.
Özetle bu belgeyi de Ergenekon iddianamesi gibi okumayalım. İçinde olmayan şeyleri varmış gibi gösterip, olanları da oraya buraya çekiştirip kendimize göre anlamlar yüklemeyelim. İlle de tartışmak istiyorsanız taslağın "yolsuzluklarla mücadele" konusunda neler vaat ettiğine bakalım. Neden bu konuda ilerlemekte bu kadar geciktiğimizi sorgulayalım.
Her şeye kriz mantığıyla yaklaşmaya alıştık. Ulusal Program’a da böyle bakıyoruz. Örneğin, Türkiye’nin zaman vermeksizin taraf olacağını beyan ettiği Uluslararası Ceza Divanı statüsü var. Sanki yarın bu Divan’a üye olacakmışız gibi kriz havaları çalınıyor. Olursak da PKK ile mücadele eden askerleri oraya göndermek zorunda kalırmışız...
Halk deyimi ile adama "alıp da kaçan?" diye sorarlar. Türkiye esas AB’deki PKK elebaşılarını göndermeyi düşünecektir oraya. Kaldı ki bazı önemli kararlarda Türkiye’nin AB üyeliğinin kesinleşmesini bekleyeceği kesin.
Sakin kalmayı bir başarabilsek.... Ama yok, bu bünye huzuru kaldıramaz.
23.08.08
Ulusal Program 3
Hep duyduğumuz bu cümle ne anlama geliyor? AB’nin yasaları, yönetmelikleri, kuralları var. Türkiye, AB’ye üye olmak istediğine göre bunlara uymak zorunda. Ancak bu bir gecede olacak iş değil. O zaman belirli bir zaman planı içinde sindirerek ilerlemek gerekiyor.
Türkiye bunu "AB Müktesebatının Üstlenilmesine İlişkin Ulusal Programlar" çerçevesinde yapıyor. İşte bu ulusal programlardan üçüncüsünün taslağı bu hafta tüm bakanlık ve kamu kuruluşlarına görüşleri alınmak üzere gönderildi.
Türkiye ilk Ulusal Program’ını 2001’de, ikincisini 2003’te yayınlamıştı. Üçüncüsü için neden beş yıl ara verildi diye sorulabilir. 2003’ten sonra arada iki adet Müktesebat Uyum Programı çıktı. O nedenle bu son belge beşinci program da sayılabilir.
Diğer yandan da Türkiye’nin uyuma 2001’de başlayan bir ülke olarak normal koşullarda artık Katılım Anlaşması’nı imzalıyor olması gerekirken, üyelik müzakereleri ancak 2004’te açılabildi, sonra da hálá süren çeşitli tökezlemeler, engeller yaşandı.
Üçüncü Ulusal Program’ın içinde kamuoyunda tartışılmayı hak eden, enerjiden ilaca, bankacılıktan sigortacılığa tüm sektörleri ilgilendiren ve muhalefet ile iktidar arasında yeni çekişmelere yol açabilecek pek çok bölüm var. Böyle olması da normal ve sağlıklı. Sadece çevre uyumu ile ilgili 27’nci fasıl 80 küsur sayfa. Geniş kapsamlı bir diğer bölüm, gıda güvenliği. Ancak her şeyden önce, bu programın felsefesinin özetlendiği bir giriş bölümü var ki hatırlamakta yarar var:
Ulusal Program Giriş bölümünün ilk cümlesinde, "Cumhuriyetin dayandığı temel ilkeler ve Atatürk milliyetçiliğine bağlı, ulusal bütünlük içinde, bilgi çağını yakalamış, güçlü ve refah içinde yaşayan, insan haklarına saygılı, çağdaş, demokratik, laik ve sosyal bir hukuk devleti olmak, geçmiş ve gelecek kuşaklara karşı tarihi ve ebedi bir sorumluluktur... AB üyeliğimiz, Cumhuriyetimizin kuruluş felsefesi ve Atatürk’ün ulusumuz için belirlemiş olduğu çağdaş uygarlıkla bütünleşme ülküsüyle bire bir örtüşmektedir" deniyor.
* * *
3. Ulusal Program, yatay ve dikey okuma gerektiren 406 sayfalık bir belge. Bunun tümüne bakmadan içinden cımbızla çeker gibi bir iki cümleyi gündeme getirmek kötü niyetli demeyeyim, ama sağlıksız bir yaklaşım.
Özetle bu belgeyi de Ergenekon iddianamesi gibi okumayalım. İçinde olmayan şeyleri varmış gibi gösterip, olanları da oraya buraya çekiştirip kendimize göre anlamlar yüklemeyelim. İlle de tartışmak istiyorsanız taslağın "yolsuzluklarla mücadele" konusunda neler vaat ettiğine bakalım. Neden bu konuda ilerlemekte bu kadar geciktiğimizi sorgulayalım.
Her şeye kriz mantığıyla yaklaşmaya alıştık. Ulusal Program’a da böyle bakıyoruz. Örneğin, Türkiye’nin zaman vermeksizin taraf olacağını beyan ettiği Uluslararası Ceza Divanı statüsü var. Sanki yarın bu Divan’a üye olacakmışız gibi kriz havaları çalınıyor. Olursak da PKK ile mücadele eden askerleri oraya göndermek zorunda kalırmışız...
Halk deyimi ile adama "alıp da kaçan?" diye sorarlar. Türkiye esas AB’deki PKK elebaşılarını göndermeyi düşünecektir oraya. Kaldı ki bazı önemli kararlarda Türkiye’nin AB üyeliğinin kesinleşmesini bekleyeceği kesin.
Sakin kalmayı bir başarabilsek.... Ama yok, bu bünye huzuru kaldıramaz.
22 Ağustos 2008 Cuma
Gazetecilerin Sağlığı Tehlikede
Uzmanlar, yoğun iş temposunda ve stresli bir ortamda çalışmak sorunda kalan gazetecilerde en fazla yeme problemi, kalp rahatsızlıkları, göz sorunları ve nörolojik rahatsızlıkların görüldüğünü söyledi.
Amerikan Hastanesi uzmanları gazetecilerin karşı karşıya kaldığı sağlık problemlerini gözler önüne serdi. Amerikan Hastanesi Diyet ve Beslenme Bölümü’nden Diyetisyen Zuhal Güler Çelik, gazetecilerde en sık karşılaşılan yeme problemleri arasında ‘Binge Eating’in olduğunu söyledi. Özellikle gazeteciler gibi sürekli yoğun bir tempo içinde çalışan ve yemek yemeye fazla zaman ayıramayan meslek gruplarında daha çok atıştırmaya dayalı yeme alışkanlıkları konusunda dikkatli olunması gerektiğine işaret eden Dyt. Güler, “Binge Eating normalin çok üzerinde yeme nöbetleri şeklinde ortaya çıkan ve kontrol edilemeyen bir yeme şeklidirö dedi.
Dyt. Güler, bu durumu yaşayan kişilerin ne yediğine bakmadan ve rahatsızlık hissedene kadar normal insanın yiyebileceğinden kat kat fazla yiyecek tükettiklerini ifade eden Güler şunları söyledi:
“Kriz sırasında kendilerine hâkim olamayan kişiler pişmanlık duyarlar. Aşırı üzüntü hali yaşarlar. Bu durumun tedavisinde psikiyatrik destekle birlikte diyet tedavisi gerekir. Beslenme tedavisinde sağlıklı ve dengeli beslenme kuralları geçerlidir. Az ve sık yenmeli, diyet çeşitli ve dengeli olmalı, ortalama porsiyon büyüklüğünde servis edilmelidir. Tedavideki asıl hedef aşırı yeme sıklığını azaltmak ve alınan besin miktarında kontrolü sağlayabilmek olmalıdır."
"Bilgisayar Görme Senfromu" gazeteciyi bekleyen bir başka tehlike
Amerikan Hastanesi Göz Hastalıkları Kliniği Şefi Doç. Dr. Osman Oram ise, gazetecilerde sık görülen rahatsızlıklar arasında göz problemlerinin de yaşandığına dikkati çekti. Doç.Dr. Oram, “Göz problemleri arasında uzun süreler bilgisayarda çalışmaya bağlı ortaya çıkan “Bilgisayar Görme Sendromu" sayılabilir. Bilgisayar Görme Sendromu günde iki saatten fazla bilgisayar ile çalışan kişilerin yüzde 90’ında ortaya çıkabilen yaygın bir rahatsızlıktırö dedi. Bu hastalığın belirtileri arasında gözlerde kızarıklık, yanma, batma, sulanma, yorgunluk hissi, odaklanma güçlüğü, çift ve bulanık görme, baş ağrısı, boyun ve omuz ağrıları sayılabileceğini bildiren Doç.Dr. Oram, “Bilgisayar Görme Sendromu esas olarak gözlerin ve beynin kağıt üzerinde yazılı karakterler ile bilgisayarda görülen karakterlere farklı tepki vermesinden kaynaklanmaktadırö diye konuştu. Amerikan Hastanesi Nöroloji Bölümü’nden Doç. Dr. Ari Boyacıyan ise, gazetecilik mesleğinin bir takım hastalıklar için özel bir yatkınlık ve risk oluşturabileceğine işaret etti. Özellikle nörolojik hastalıkların iki grup altında düşünebileceğini söyleyen Boyacıyan daha çok muhabir olarak çalışanların bazen büyük tehlikeler yaratabilecek ortamlarda çalışmak zorunda kaldıklarını ifade etti. Doç.Dr. Boyacıyan şunları söyledi:
“Bu dönemde görülen nörolojik hastalıklar daha çok travmatik kökende gelişmektedir. Bunlar arasında baş ve boyun travmaları, periferik sinir travmaları sayılabilir. Gerçekten de bu şekilde çalışan gazetecilerde kafa ve beyin zedelenmeleri, bel ve boyun fıtıkları, kol ve bacaklarda hareket ve duyuyu sağlayan sinirlerdeki zedelenmeler sık görülmekte ve bazen kalıcı malüliyete yol açabilmektedir. Hiçbir kaza geçirilmese bile sürekli hareket halinde olmak ve ters boyun ve baş hareketleri yapmak boyun ve bel fıtığı riskini artırmaktadır.
Daha çok ofiste çalışan gazetecilerde ise yoğun sosyal ilişkilerin getirdiği veya kolaylaştırdığı hastalıklar gündeme gelmektedir. Bunlar daha çok damarsal kökenli hastalıklar olmaktadır. Stres, yüksek kolesterol, sigara kullanımı veya kullanılan ortamda bulunulması bilindiği gibi damarsal risk faktörleridir. Bunun sonucunda da beyinde damar tıkanıklıkları veya yüksek tansiyon neticesinde beyin kanamaları ortaya çıkabilmektedir."
"Gazeteci Kalbine Dikkat Etmeli"
Amerikan Hastanesi Kardiyoloji Bölüm Şefi Dr. Genco Yücel, toplumda iş ve hayat stresi ile kalp krizi gibi hastalıkların varlığının çokça kabul gördüğünü söyleyerek “Muhabirlerin yaşam şartlarının içine düzensiz uyku, yemek, ve sigara kullanımı gibi faktörleri de kattığımız zaman bu meslek sahiplerinin, ilerleyen yaşlarda kalp ve damar hastalıklarından muzdarip olabileceklerini tahmin etmek yanlış olmazö dedi. Bu meslek sahiplerine kalp hastalıklarından korunmak için yapılabilecek en somut önerinin ise; işleri dışında kontrol edebilecekleri faktörleri düzenlemeleri olduğunu ifade eden Dr. Genco, “Yani, sigaradan uzak durmak, mümkün ölçülerde düzenli bir yeme içme ve uyku alışkanlığını sürdürmeye çalışmak ve fırsat buldukça spor yapmak önemli" dedi.
ANKA
Amerikan Hastanesi uzmanları gazetecilerin karşı karşıya kaldığı sağlık problemlerini gözler önüne serdi. Amerikan Hastanesi Diyet ve Beslenme Bölümü’nden Diyetisyen Zuhal Güler Çelik, gazetecilerde en sık karşılaşılan yeme problemleri arasında ‘Binge Eating’in olduğunu söyledi. Özellikle gazeteciler gibi sürekli yoğun bir tempo içinde çalışan ve yemek yemeye fazla zaman ayıramayan meslek gruplarında daha çok atıştırmaya dayalı yeme alışkanlıkları konusunda dikkatli olunması gerektiğine işaret eden Dyt. Güler, “Binge Eating normalin çok üzerinde yeme nöbetleri şeklinde ortaya çıkan ve kontrol edilemeyen bir yeme şeklidirö dedi.
Dyt. Güler, bu durumu yaşayan kişilerin ne yediğine bakmadan ve rahatsızlık hissedene kadar normal insanın yiyebileceğinden kat kat fazla yiyecek tükettiklerini ifade eden Güler şunları söyledi:
“Kriz sırasında kendilerine hâkim olamayan kişiler pişmanlık duyarlar. Aşırı üzüntü hali yaşarlar. Bu durumun tedavisinde psikiyatrik destekle birlikte diyet tedavisi gerekir. Beslenme tedavisinde sağlıklı ve dengeli beslenme kuralları geçerlidir. Az ve sık yenmeli, diyet çeşitli ve dengeli olmalı, ortalama porsiyon büyüklüğünde servis edilmelidir. Tedavideki asıl hedef aşırı yeme sıklığını azaltmak ve alınan besin miktarında kontrolü sağlayabilmek olmalıdır."
"Bilgisayar Görme Senfromu" gazeteciyi bekleyen bir başka tehlike
Amerikan Hastanesi Göz Hastalıkları Kliniği Şefi Doç. Dr. Osman Oram ise, gazetecilerde sık görülen rahatsızlıklar arasında göz problemlerinin de yaşandığına dikkati çekti. Doç.Dr. Oram, “Göz problemleri arasında uzun süreler bilgisayarda çalışmaya bağlı ortaya çıkan “Bilgisayar Görme Sendromu" sayılabilir. Bilgisayar Görme Sendromu günde iki saatten fazla bilgisayar ile çalışan kişilerin yüzde 90’ında ortaya çıkabilen yaygın bir rahatsızlıktırö dedi. Bu hastalığın belirtileri arasında gözlerde kızarıklık, yanma, batma, sulanma, yorgunluk hissi, odaklanma güçlüğü, çift ve bulanık görme, baş ağrısı, boyun ve omuz ağrıları sayılabileceğini bildiren Doç.Dr. Oram, “Bilgisayar Görme Sendromu esas olarak gözlerin ve beynin kağıt üzerinde yazılı karakterler ile bilgisayarda görülen karakterlere farklı tepki vermesinden kaynaklanmaktadırö diye konuştu. Amerikan Hastanesi Nöroloji Bölümü’nden Doç. Dr. Ari Boyacıyan ise, gazetecilik mesleğinin bir takım hastalıklar için özel bir yatkınlık ve risk oluşturabileceğine işaret etti. Özellikle nörolojik hastalıkların iki grup altında düşünebileceğini söyleyen Boyacıyan daha çok muhabir olarak çalışanların bazen büyük tehlikeler yaratabilecek ortamlarda çalışmak zorunda kaldıklarını ifade etti. Doç.Dr. Boyacıyan şunları söyledi:
“Bu dönemde görülen nörolojik hastalıklar daha çok travmatik kökende gelişmektedir. Bunlar arasında baş ve boyun travmaları, periferik sinir travmaları sayılabilir. Gerçekten de bu şekilde çalışan gazetecilerde kafa ve beyin zedelenmeleri, bel ve boyun fıtıkları, kol ve bacaklarda hareket ve duyuyu sağlayan sinirlerdeki zedelenmeler sık görülmekte ve bazen kalıcı malüliyete yol açabilmektedir. Hiçbir kaza geçirilmese bile sürekli hareket halinde olmak ve ters boyun ve baş hareketleri yapmak boyun ve bel fıtığı riskini artırmaktadır.
Daha çok ofiste çalışan gazetecilerde ise yoğun sosyal ilişkilerin getirdiği veya kolaylaştırdığı hastalıklar gündeme gelmektedir. Bunlar daha çok damarsal kökenli hastalıklar olmaktadır. Stres, yüksek kolesterol, sigara kullanımı veya kullanılan ortamda bulunulması bilindiği gibi damarsal risk faktörleridir. Bunun sonucunda da beyinde damar tıkanıklıkları veya yüksek tansiyon neticesinde beyin kanamaları ortaya çıkabilmektedir."
"Gazeteci Kalbine Dikkat Etmeli"
Amerikan Hastanesi Kardiyoloji Bölüm Şefi Dr. Genco Yücel, toplumda iş ve hayat stresi ile kalp krizi gibi hastalıkların varlığının çokça kabul gördüğünü söyleyerek “Muhabirlerin yaşam şartlarının içine düzensiz uyku, yemek, ve sigara kullanımı gibi faktörleri de kattığımız zaman bu meslek sahiplerinin, ilerleyen yaşlarda kalp ve damar hastalıklarından muzdarip olabileceklerini tahmin etmek yanlış olmazö dedi. Bu meslek sahiplerine kalp hastalıklarından korunmak için yapılabilecek en somut önerinin ise; işleri dışında kontrol edebilecekleri faktörleri düzenlemeleri olduğunu ifade eden Dr. Genco, “Yani, sigaradan uzak durmak, mümkün ölçülerde düzenli bir yeme içme ve uyku alışkanlığını sürdürmeye çalışmak ve fırsat buldukça spor yapmak önemli" dedi.
ANKA
19 Ağustos 2008 Salı
ABD, İran’a saldırır mı?
Fikret BİLA / Milliyet
İran’ın, nükleer programı nedeniyle, ABD’nin hedefinde olduğu biliniyor. Washington’un Irak’a yaptığı gibi İran’a bir kara harekâtı yapması pek olasılık dahilinde görülmüyor. Ancak, ABD veya İsrail’in nükleer tesisleri hedef alacak bir hava operasyonu yapabilecekleri, epeydir konuşuluyor.
Başkan Bush’un giderayak böyle bir operasyona kalkışmayacağı, bu kararı yeni başkana bırakacağı yorumları ağırlıkta. Obama’nın başkan olması halinde böyle bir girişimde bulunmayacağı, ancak Mac Cain’in kazanması durumunda ise operasyon olasılığının artacağı yorumları var. Mac Cain yönetimindeki Beyaz Saray için “sıradaki”nin İran olacağı kanısı yaygın.
Gerekçe sorunu
ABD’nin Irak’ı işgali öncesinde ortaya attığı gerekçelerin hiçbiri doğru çıkmadı. Nükleer silahlar, kimyasal kitle imha silahları bulunamadı. Sonuçta ABD yönetimi (dönemin Dışişleri Bakanı Powell dahil) yanıldıklarını ifade ettiler, Basra harap olduktan sonra...
Bugün Irak fiilen üçe bölünmüş durumda. ABD’nin Irak’ta duruma hâkim olduğunu söylemek de mümkün değil.
Afganistan ve Irak’ta hâlâ savaşan ABD’nin, İran gibi büyük ve güçlü bir ülkeye karşı üçüncü bir cephe açması akla yatkın görünmüyor. Ancak, ABD’nin akla yatkınlık gibi bir ölçüsü olmadığını da söylemek gerek.
ABD, böyle bir girişimde bulunursa, Irak savaşı nedeniyle istikrarı iyice kaybetmiş olan Ortadoğu’da işlerin daha karışacağını söylemek gerçekçi olur.
İran’a yöneltilecek saldırı sonrasında Tahran’ın vereceği tepki hem İsrail hem de Irak’taki ABD açısından büyük sorunlar yaratacaktır.
İran’ın Irak olmadığı bir gerçek. Askeri kapasitesi, ulaştığı teknolojik düzey, din etrafında bütünleşmiş fanatik milliyetçilik dikkate alınırsa, böyle bir sürecin nereye varacağını kestirmek çok zordur.
Washington’un, hesap hatası yapmaması gerekir. İran’a yapacağı bir saldırının sonuçlarını iyi düşünmeli ve zaten yangın yerine dönmüş olan Ortadoğu’yu daha büyük çalkantılara sürüklememelidir.
Barış yolu
Türkiye’nin İran’a bakışına gelince...
Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, Ankara ve Tahran’ın farklı politikalara sahip olmalarının doğal olduğunu vurguladıktan sonra, İran’ın komşu ülke olarak Türkiye için önemine de işaret etti. Bu arada İran Cumhurbaşkanı Ahmedinecad’ı da diplomatik çerçevede uyardı. Nükleer teknolojinin iyi amaçlar için kullanıldığı sürece bir hak olduğunu belirtti. Ancak, nükleer silaha yönelmenin sakıncalarını da hissettirdi. Saddam yönetimine yaptığı gibi İran yönetimine de barışçı çözüm için gayret göstermesini istedi.
Türkiye elbette nükleer silah üreten bir İran’a sıcak bakmayacaktır. Böyle bir gelişme Türkiye için de bölgedeki dengeleri değiştirir. Barışçı amaçlarla kullanılacak nükleer teknolojiye ise karşı çıkmayacaktır. Ankara bu çizgide duracaktır. ABD’nin bir saldırı girişimine katkıda bulunmayacağını söylemek de gerçekçi olur.
Ancak, Ankara’nın İran yönetimine yaptığı gibi Washington yönetimini de uyarması gerekir. Kabul edilebilir gerekçeleri olmadan ABD’nin İran’a yapacağı veya yaptıracağı bir saldırın yol açacağı sonuçlar konusunda en gerçekçi tahmin ve analizleri yapacak olan başkent yine Ankara’dır.
İran’ın, nükleer programı nedeniyle, ABD’nin hedefinde olduğu biliniyor. Washington’un Irak’a yaptığı gibi İran’a bir kara harekâtı yapması pek olasılık dahilinde görülmüyor. Ancak, ABD veya İsrail’in nükleer tesisleri hedef alacak bir hava operasyonu yapabilecekleri, epeydir konuşuluyor.
Başkan Bush’un giderayak böyle bir operasyona kalkışmayacağı, bu kararı yeni başkana bırakacağı yorumları ağırlıkta. Obama’nın başkan olması halinde böyle bir girişimde bulunmayacağı, ancak Mac Cain’in kazanması durumunda ise operasyon olasılığının artacağı yorumları var. Mac Cain yönetimindeki Beyaz Saray için “sıradaki”nin İran olacağı kanısı yaygın.
Gerekçe sorunu
ABD’nin Irak’ı işgali öncesinde ortaya attığı gerekçelerin hiçbiri doğru çıkmadı. Nükleer silahlar, kimyasal kitle imha silahları bulunamadı. Sonuçta ABD yönetimi (dönemin Dışişleri Bakanı Powell dahil) yanıldıklarını ifade ettiler, Basra harap olduktan sonra...
Bugün Irak fiilen üçe bölünmüş durumda. ABD’nin Irak’ta duruma hâkim olduğunu söylemek de mümkün değil.
Afganistan ve Irak’ta hâlâ savaşan ABD’nin, İran gibi büyük ve güçlü bir ülkeye karşı üçüncü bir cephe açması akla yatkın görünmüyor. Ancak, ABD’nin akla yatkınlık gibi bir ölçüsü olmadığını da söylemek gerek.
ABD, böyle bir girişimde bulunursa, Irak savaşı nedeniyle istikrarı iyice kaybetmiş olan Ortadoğu’da işlerin daha karışacağını söylemek gerçekçi olur.
İran’a yöneltilecek saldırı sonrasında Tahran’ın vereceği tepki hem İsrail hem de Irak’taki ABD açısından büyük sorunlar yaratacaktır.
İran’ın Irak olmadığı bir gerçek. Askeri kapasitesi, ulaştığı teknolojik düzey, din etrafında bütünleşmiş fanatik milliyetçilik dikkate alınırsa, böyle bir sürecin nereye varacağını kestirmek çok zordur.
Washington’un, hesap hatası yapmaması gerekir. İran’a yapacağı bir saldırının sonuçlarını iyi düşünmeli ve zaten yangın yerine dönmüş olan Ortadoğu’yu daha büyük çalkantılara sürüklememelidir.
Barış yolu
Türkiye’nin İran’a bakışına gelince...
Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, Ankara ve Tahran’ın farklı politikalara sahip olmalarının doğal olduğunu vurguladıktan sonra, İran’ın komşu ülke olarak Türkiye için önemine de işaret etti. Bu arada İran Cumhurbaşkanı Ahmedinecad’ı da diplomatik çerçevede uyardı. Nükleer teknolojinin iyi amaçlar için kullanıldığı sürece bir hak olduğunu belirtti. Ancak, nükleer silaha yönelmenin sakıncalarını da hissettirdi. Saddam yönetimine yaptığı gibi İran yönetimine de barışçı çözüm için gayret göstermesini istedi.
Türkiye elbette nükleer silah üreten bir İran’a sıcak bakmayacaktır. Böyle bir gelişme Türkiye için de bölgedeki dengeleri değiştirir. Barışçı amaçlarla kullanılacak nükleer teknolojiye ise karşı çıkmayacaktır. Ankara bu çizgide duracaktır. ABD’nin bir saldırı girişimine katkıda bulunmayacağını söylemek de gerçekçi olur.
Ancak, Ankara’nın İran yönetimine yaptığı gibi Washington yönetimini de uyarması gerekir. Kabul edilebilir gerekçeleri olmadan ABD’nin İran’a yapacağı veya yaptıracağı bir saldırın yol açacağı sonuçlar konusunda en gerçekçi tahmin ve analizleri yapacak olan başkent yine Ankara’dır.
13 Ağustos 2008 Çarşamba
Vakıf üniversiteleri ticarethane mi? (2)
Abbas GÜÇLÜ / Milliyet
Vakıf üniversitelerinin kendi aralarında ciddi bir yapılanma içerisine girmeleri artık kaçınılmaz hale geldi. İçlerinde öylesine farklı noktalara sürüklenenler var ki, ileride tümümün başını ağrıtabilir.
Dünden bugüne çok iyi biliyoruz ki, biri bir hata yaptı mı, hepsi birden cezalandırılıyor. İşte bu yüzden, birinin yaptığı yanlışlar, diğerlerini etkilemesin isteniyorsa, bir otokontrol sisteminin geliştirilmesi gerekiyor.
YÖK ne için var? diyorsanız çok yanılırsınız. YÖK, bırakın üniversiteleri, kendisini bile yönetemiyor. Yoksa bu noktaya gelinir miydi?
Vakıf üniversitelerinden biri, üstelik kurulalı daha bir yıl olmadan yüksek lisans ve doktora ilanları vermeye başladı. Anlamak mümkün değil. Ama daha da komiği, doktora yapılacak bölümler bir bir sıralandıktan sonra, ilanın bir yerine minnacık bir yıldız koyup, açıklamasında da “Bu programlar YÖK’ün onayını müteakip öğrenime başlayacaktır” deniliyor. Yani daha doktora için resmen izin alınmamış ama belli ki söz alınmış. Yoksa böyle ilan verilebilir mi?
Doktora eğitimi çok ciddi bir altyapı gerektirir. Dünyanın her çok yerinde, her üniversiteye doktora izni verilmez. Türkiye’de de bu böyleydi. Onlarca yıllık bir geçmiş ve güçlü bir kadro zorunluluğu vardı. Ama görünen o ki, her şey gibi doktora kuralları da altüst olmuş.
Peki bu üniversitemiz ya da şipşak izin verilen diğer üniversitelerimiz bu yükün altından kalkamaz mı? Devlet üniversitelerinde olandan daha iyi bir doktora eğitimi veremez mi? O ayrıca tartışılır. Ama şu anda gelinen nokta, tıpkı lisans eğitimi gibi yüksek lisans ve doktora eğitimi de giderek sulanıyor. Oysa Başbakan Erdoğan, eski YÖK yönetimi ve rektörleri adeta taciz ederek çıtanın yükseltilmesini istiyordu. Düne kadar dünyanın en iyi 500 üniversitesi arasına giren 3 üniversitemiz vardı. Bakalım önümüzdeki yıllarda kaç üniversitemiz daha girecek? Sonucu merakla bekliyoruz. 3, 5’e çıkarsa alkışlarız. Sıfıra inerse de Başbakan’a, YÖK’e ve Cumhurbaşkanı’na dün söylediklerini hatırlatmaya devam ederiz...
Ne kadar evrenseller?
Vakıf üniversitelerine yönelik ciddi yaptırımlardan biri de Türkiye’nin gerçeklerine ve geleceğe yönelik olmalıdır. Son birkaç yıldır bakkal dükkânı açar gibi üniversite açılıyor. Ve hemen hepsi de büyük kentlerde, özellikle de İstanbul’da. Oysa artık Anadolu’ya da açılmaları gerekiyor. İstanbul hemen her konuda artık boğazına kadar dolmuş durumda. Üniversite konusunda da değişen bir şey yok. Çok iddialı olmadığı sürece, İstanbul’da vakıf üniversitelerine izin vermek, İstanbul’u vakıf üniversiteleri pazarı haline getirmenin ötesinde bir işe yaramaz.
Yeni vakıf üniversiteleri açılmasın mı? Elbette açılsın. Bu genç nüfusa, ne kadar açılsa azdır. Ama bu bir plan ve program çerçevesinde olmalıdır. Örneğin öğretim kadrolarının yetiştirilmesine katkıda bulunmalılar. Örneğin kolay öğrenci bulabilecekleri popüler alanların dışında, Türkiye’nin kalkınmasına yönelik programlar da açmalılar. Yoksa üzerlerindeki “Üniversite mi yoksa ticarethane mi?” sorgulamasından zor kurtulurlar.
Vakıf üniversitelerindeki öğrenci memnuniyeti giderek azalıyor. Bu konuda acil önlem almalılar. Ücretler konusunda ciddi sıkıntılar var. Öğretim kadroları ilan edilenlerin çok dışında. Eğitim ve bilim alanına yatırım yapma yerine farklı ilişkilerle yol kat etmek isteyenler, diğerlerine de kötü örnek oluyor.
Gönül ister ki gazetelere verilen çarşaf çarşaf ilanlardaki süslü lafların yerini, hangi uluslararası kurumlardan akredite aldıkları, kaç uluslararası yayınlarının olduğu, binaların dışında Ar-Ge için ne kadar yatırım yaptıkları, yurtdışına kaç araştırma görevlisi gönderdikleri, dünyanın hangi iyi üniversiteleriyle öğrenci ve öğretim üyesi değişim anlaşması yaptıkları, kaç süreli yayına abone oldukları, mezunlarının ne kadarı dünyanın ilk 500’deki üniversitelerine mastır ya da doktora öğrencisi olarak kabul edildiği gibi gereksiz(!) ayrıntılar da yer alsa...
Özetin özeti: Vakıf üniversiteleri mutlaka olmalı. Ama...
Vakıf üniversitelerinin kendi aralarında ciddi bir yapılanma içerisine girmeleri artık kaçınılmaz hale geldi. İçlerinde öylesine farklı noktalara sürüklenenler var ki, ileride tümümün başını ağrıtabilir.
Dünden bugüne çok iyi biliyoruz ki, biri bir hata yaptı mı, hepsi birden cezalandırılıyor. İşte bu yüzden, birinin yaptığı yanlışlar, diğerlerini etkilemesin isteniyorsa, bir otokontrol sisteminin geliştirilmesi gerekiyor.
YÖK ne için var? diyorsanız çok yanılırsınız. YÖK, bırakın üniversiteleri, kendisini bile yönetemiyor. Yoksa bu noktaya gelinir miydi?
Vakıf üniversitelerinden biri, üstelik kurulalı daha bir yıl olmadan yüksek lisans ve doktora ilanları vermeye başladı. Anlamak mümkün değil. Ama daha da komiği, doktora yapılacak bölümler bir bir sıralandıktan sonra, ilanın bir yerine minnacık bir yıldız koyup, açıklamasında da “Bu programlar YÖK’ün onayını müteakip öğrenime başlayacaktır” deniliyor. Yani daha doktora için resmen izin alınmamış ama belli ki söz alınmış. Yoksa böyle ilan verilebilir mi?
Doktora eğitimi çok ciddi bir altyapı gerektirir. Dünyanın her çok yerinde, her üniversiteye doktora izni verilmez. Türkiye’de de bu böyleydi. Onlarca yıllık bir geçmiş ve güçlü bir kadro zorunluluğu vardı. Ama görünen o ki, her şey gibi doktora kuralları da altüst olmuş.
Peki bu üniversitemiz ya da şipşak izin verilen diğer üniversitelerimiz bu yükün altından kalkamaz mı? Devlet üniversitelerinde olandan daha iyi bir doktora eğitimi veremez mi? O ayrıca tartışılır. Ama şu anda gelinen nokta, tıpkı lisans eğitimi gibi yüksek lisans ve doktora eğitimi de giderek sulanıyor. Oysa Başbakan Erdoğan, eski YÖK yönetimi ve rektörleri adeta taciz ederek çıtanın yükseltilmesini istiyordu. Düne kadar dünyanın en iyi 500 üniversitesi arasına giren 3 üniversitemiz vardı. Bakalım önümüzdeki yıllarda kaç üniversitemiz daha girecek? Sonucu merakla bekliyoruz. 3, 5’e çıkarsa alkışlarız. Sıfıra inerse de Başbakan’a, YÖK’e ve Cumhurbaşkanı’na dün söylediklerini hatırlatmaya devam ederiz...
Ne kadar evrenseller?
Vakıf üniversitelerine yönelik ciddi yaptırımlardan biri de Türkiye’nin gerçeklerine ve geleceğe yönelik olmalıdır. Son birkaç yıldır bakkal dükkânı açar gibi üniversite açılıyor. Ve hemen hepsi de büyük kentlerde, özellikle de İstanbul’da. Oysa artık Anadolu’ya da açılmaları gerekiyor. İstanbul hemen her konuda artık boğazına kadar dolmuş durumda. Üniversite konusunda da değişen bir şey yok. Çok iddialı olmadığı sürece, İstanbul’da vakıf üniversitelerine izin vermek, İstanbul’u vakıf üniversiteleri pazarı haline getirmenin ötesinde bir işe yaramaz.
Yeni vakıf üniversiteleri açılmasın mı? Elbette açılsın. Bu genç nüfusa, ne kadar açılsa azdır. Ama bu bir plan ve program çerçevesinde olmalıdır. Örneğin öğretim kadrolarının yetiştirilmesine katkıda bulunmalılar. Örneğin kolay öğrenci bulabilecekleri popüler alanların dışında, Türkiye’nin kalkınmasına yönelik programlar da açmalılar. Yoksa üzerlerindeki “Üniversite mi yoksa ticarethane mi?” sorgulamasından zor kurtulurlar.
Vakıf üniversitelerindeki öğrenci memnuniyeti giderek azalıyor. Bu konuda acil önlem almalılar. Ücretler konusunda ciddi sıkıntılar var. Öğretim kadroları ilan edilenlerin çok dışında. Eğitim ve bilim alanına yatırım yapma yerine farklı ilişkilerle yol kat etmek isteyenler, diğerlerine de kötü örnek oluyor.
Gönül ister ki gazetelere verilen çarşaf çarşaf ilanlardaki süslü lafların yerini, hangi uluslararası kurumlardan akredite aldıkları, kaç uluslararası yayınlarının olduğu, binaların dışında Ar-Ge için ne kadar yatırım yaptıkları, yurtdışına kaç araştırma görevlisi gönderdikleri, dünyanın hangi iyi üniversiteleriyle öğrenci ve öğretim üyesi değişim anlaşması yaptıkları, kaç süreli yayına abone oldukları, mezunlarının ne kadarı dünyanın ilk 500’deki üniversitelerine mastır ya da doktora öğrencisi olarak kabul edildiği gibi gereksiz(!) ayrıntılar da yer alsa...
Özetin özeti: Vakıf üniversiteleri mutlaka olmalı. Ama...
12 Ağustos 2008 Salı
Vakıf üniversiteleri ticarethane mi?
Abbas GÜÇLÜ / Milliyet
Hürriyet’te pazar günü Vahap Munyar’ın köşesinde, yeni kurulan bir vakıf üniversitesi ilgili işadamları arasında geçen ilginç bir diyalog vardı. İş dünyasının vakıf üniversitelerine nasıl baktığının önemli bir göstergesi niteliğindeki bu sohbetin en can alıcı cümlesi şöyle:
“5 bin öğrenci, 20 bin dolardan 100 milyon dolar ciro eder. 80 milyon doları size kalır.”
Ne kadar düz mantık. Açılacak olan üniversite değil sanki fabrika. Öğrenci yetiştirmeyecek, bilimsel araştırma yapmayacak, otomobil üretecek.
Oysa kazın ayağı hiç de öyle değil. Vakıf üniversitelerinin çoğu zorda. Birkaçı dışında para kazanan da yok. Sürekli desteklenmeleri gerekiyor. Çünkü insan yetiştirmek ve bilim üretmek dünyanın en pahalı yatırımı.
5 bin çarpı 20 bin, eşittir 100 milyon dolar. Bunun da 20 bini masraf, 80 bini kâr. Var mı böylesine altın yumurtlayan başka tavuk mantığı? Anlaşılan o ki üniversiteleri uzaktan yakından hiç tanımıyorlar.
Bugün ciddi bir vakıf üniversitesinin yatırım maliyeti, ki kurulmak istenen de öyle, en az 250 milyon dolar. 500 milyon dolar harcayıp da hâlâ çok eksiği olan vakıf üniversitelerini de özellikle hatırlatmak isteriz.
5 bin öğrencinin 5 bininin de paralı olduğu, hele hele 20 bin dolar ödediği bir vakıf üniversitesi ise, bırakın Türkiye’yi, dünyanın hiçbir yerinde yok. Çünkü vakıf üniversitelerini ayakta tutan, iddialı kılan, geleceğe taşıyan unsurların başında öğrenci, öğretim elemanı ve ciddi laboratuvarlar geliyor.
Öğrencilerin en az yüzde 10 ile 20’si burslu olmak zorunda. Ki bu oranlar bazı üniversitelerde çok daha yüksek düzeye çıkabiliyor. Yüzde 50’li, yüzde 25 gibi kademeli bursları da kattığınızda kâğıt üzerinde görünen o 100 milyon dolarlık gelirin dörtte biri daha en başında gidiyor.
Öğretim üyeleri de marka olmak zorunda. İyi öğretim üyeleri de devlet üniversitelerinde olduğu gibi 1000-2000 dolara gelmiyor. Serbest piyasa nedeniyle ücretler arttıkça artıyor. Dahası, transfer ücretleri de el yakmaya başladı. Baksanıza, dereceye giren öğrencilere bile 50 bin YTL veren üniversiteler, iyi hocalara neler vermez ki!
Peki ya laboratuvarlar? 10 milyon dolara kurulan araştırma birimleri var. Bunlardan onlarcasını düşündüğünüzde, değil para kazanmak, mevcut yatırımları sürdürebilmek için bir değil onlarca şirketinizin olması gerekiyor.
İşadamları bu konuda Dalan örneğini veriyorlar. Şu an için kârda gibi gözükebilir. Ama olaya uzun vadeli bakmak gerekir. Koç’u, Sabancı’yı ve arkasında en az 20 akar yaratan şirketi olan Bilkent’i masaya yatırıp incelesinler, üniversite yatırımı kârlı mı, değil mi görsünler.
Para kazanmak amacıyla üniversite kuranlar yok mu? Elbette var. Ama asıl büyük çoğunluk, bu kutsal görevi, büyük bir özveriyle yerine getiriyor. Bırakın para kazanmayı, sürekli para akıtıyorlar. O kadarla da kalmayıp zamanlarının çoğunu bu işe adıyorlar. Oysa üniversiteye yatırdıkları kaynaklarla, farklı alanlarda çok daha büyük para kazanabilirlerdi, reklam da yapabilirlerdi, eleman da yetiştirebilirlerdi. Ama tümüne yakının ortak noktası, sosyal sorumluluk. Paralarını bu ülkede kazandılar ve şimdi verme zamanı diyerek bu ülke için, gençler için, eğitim ve bilim için taşın altına ellerini koydular.
Kendilerini canı gönülden kutluyoruz. Böylesine zor ama bir o kadar da onurlu bir görev üstlendikleri için. Ama son gelişmeler de gösteriyor ki, vakıf üniversitelerinin de ciddi bir vizyona ve hedef revizyonuna ihtiyaçları var.
Anayasa kendilerini çok net tarif ediyor: Kâr amacı gütmeyen kurumlar...
Kazanmayacaklar mı? Elbette kazanacaklar. Ama daha çok yatırım ve daha çok burs için.
Dünyanın en iyileri diye gıpta ettiğimiz üniversitelerde bunu görüyoruz. Onlardan birinin bütçesi, bizimkilerin tümünden fazla. Onları o noktaya getiren de bu güçleri!..
Özetin özeti: Vakıf üniversitelerini farklı mecralara çekmek isteyenler hep olacak. Umarız kurucularının ismini en iyi şekilde yaşatma ve ülkeye yeni bir dinamizm getirme gibi asli görevlerinin dışında başka arayışlara girmezler.
Hürriyet’te pazar günü Vahap Munyar’ın köşesinde, yeni kurulan bir vakıf üniversitesi ilgili işadamları arasında geçen ilginç bir diyalog vardı. İş dünyasının vakıf üniversitelerine nasıl baktığının önemli bir göstergesi niteliğindeki bu sohbetin en can alıcı cümlesi şöyle:
“5 bin öğrenci, 20 bin dolardan 100 milyon dolar ciro eder. 80 milyon doları size kalır.”
Ne kadar düz mantık. Açılacak olan üniversite değil sanki fabrika. Öğrenci yetiştirmeyecek, bilimsel araştırma yapmayacak, otomobil üretecek.
Oysa kazın ayağı hiç de öyle değil. Vakıf üniversitelerinin çoğu zorda. Birkaçı dışında para kazanan da yok. Sürekli desteklenmeleri gerekiyor. Çünkü insan yetiştirmek ve bilim üretmek dünyanın en pahalı yatırımı.
5 bin çarpı 20 bin, eşittir 100 milyon dolar. Bunun da 20 bini masraf, 80 bini kâr. Var mı böylesine altın yumurtlayan başka tavuk mantığı? Anlaşılan o ki üniversiteleri uzaktan yakından hiç tanımıyorlar.
Bugün ciddi bir vakıf üniversitesinin yatırım maliyeti, ki kurulmak istenen de öyle, en az 250 milyon dolar. 500 milyon dolar harcayıp da hâlâ çok eksiği olan vakıf üniversitelerini de özellikle hatırlatmak isteriz.
5 bin öğrencinin 5 bininin de paralı olduğu, hele hele 20 bin dolar ödediği bir vakıf üniversitesi ise, bırakın Türkiye’yi, dünyanın hiçbir yerinde yok. Çünkü vakıf üniversitelerini ayakta tutan, iddialı kılan, geleceğe taşıyan unsurların başında öğrenci, öğretim elemanı ve ciddi laboratuvarlar geliyor.
Öğrencilerin en az yüzde 10 ile 20’si burslu olmak zorunda. Ki bu oranlar bazı üniversitelerde çok daha yüksek düzeye çıkabiliyor. Yüzde 50’li, yüzde 25 gibi kademeli bursları da kattığınızda kâğıt üzerinde görünen o 100 milyon dolarlık gelirin dörtte biri daha en başında gidiyor.
Öğretim üyeleri de marka olmak zorunda. İyi öğretim üyeleri de devlet üniversitelerinde olduğu gibi 1000-2000 dolara gelmiyor. Serbest piyasa nedeniyle ücretler arttıkça artıyor. Dahası, transfer ücretleri de el yakmaya başladı. Baksanıza, dereceye giren öğrencilere bile 50 bin YTL veren üniversiteler, iyi hocalara neler vermez ki!
Peki ya laboratuvarlar? 10 milyon dolara kurulan araştırma birimleri var. Bunlardan onlarcasını düşündüğünüzde, değil para kazanmak, mevcut yatırımları sürdürebilmek için bir değil onlarca şirketinizin olması gerekiyor.
İşadamları bu konuda Dalan örneğini veriyorlar. Şu an için kârda gibi gözükebilir. Ama olaya uzun vadeli bakmak gerekir. Koç’u, Sabancı’yı ve arkasında en az 20 akar yaratan şirketi olan Bilkent’i masaya yatırıp incelesinler, üniversite yatırımı kârlı mı, değil mi görsünler.
Para kazanmak amacıyla üniversite kuranlar yok mu? Elbette var. Ama asıl büyük çoğunluk, bu kutsal görevi, büyük bir özveriyle yerine getiriyor. Bırakın para kazanmayı, sürekli para akıtıyorlar. O kadarla da kalmayıp zamanlarının çoğunu bu işe adıyorlar. Oysa üniversiteye yatırdıkları kaynaklarla, farklı alanlarda çok daha büyük para kazanabilirlerdi, reklam da yapabilirlerdi, eleman da yetiştirebilirlerdi. Ama tümüne yakının ortak noktası, sosyal sorumluluk. Paralarını bu ülkede kazandılar ve şimdi verme zamanı diyerek bu ülke için, gençler için, eğitim ve bilim için taşın altına ellerini koydular.
Kendilerini canı gönülden kutluyoruz. Böylesine zor ama bir o kadar da onurlu bir görev üstlendikleri için. Ama son gelişmeler de gösteriyor ki, vakıf üniversitelerinin de ciddi bir vizyona ve hedef revizyonuna ihtiyaçları var.
Anayasa kendilerini çok net tarif ediyor: Kâr amacı gütmeyen kurumlar...
Kazanmayacaklar mı? Elbette kazanacaklar. Ama daha çok yatırım ve daha çok burs için.
Dünyanın en iyileri diye gıpta ettiğimiz üniversitelerde bunu görüyoruz. Onlardan birinin bütçesi, bizimkilerin tümünden fazla. Onları o noktaya getiren de bu güçleri!..
Özetin özeti: Vakıf üniversitelerini farklı mecralara çekmek isteyenler hep olacak. Umarız kurucularının ismini en iyi şekilde yaşatma ve ülkeye yeni bir dinamizm getirme gibi asli görevlerinin dışında başka arayışlara girmezler.
7 Ağustos 2008 Perşembe
1908’in mirası
Prof.Dr.Toktamış ATEŞ
Kaynak:Bugün Gazetesi-08.08.08
Galiba,1960’lı yılların sonlarında:rahmetli Şükran Kurdakul’un öncülüğünde, “Sosyalist Kültür Ansiklopedisi” başlığıyla, güzel bir ansiklopedi yayınlanmıştı.
“MAY Yayınları’nın”, unutulmaması gereken hizmet ve katkılarından biriydi bu ansiklopedi. Fakat MAY Yayınları da unutuldu, Şükran Kurdakul’un büyük emeklerle çıkarttığı o değerli ansiklopedi de. Maalesef bizde, unutulmaması gereken çok şey, gün geliyor unutuluveriyor…
Değerli arkadaşım ve ağabeyim Şükran Kurdakul, gençlere fırsat tanınmasını savunan ve gençlerin önünü açan bir edebiyatçı ve yayımcı idi. Oldukça genç yaşıma karşın, bu ansiklopedideki “Kemalizm” maddesini, benim yazmamı istemişti. Doğrusu epey çalışmış ve geniş bir “Kemalizm” maddesi ele almıştım. Zaman, Kurdakul’un gençlere olan güvenini haklı çıkarttı. (En az benim örneğimde). Zira, aradan neredeyse yarım yüzyıl geçmesine karşın, hâlâ o analizimin arkasındayım ve zaman içinde yaptığım şey, o analizi örneklerle geliştirmek oluyor.
Bu analizin temel yaklaşımlarını, siz değerli okurlarımla paylaşmak niyetindeyim. Bunun ilk örneği, bugün, 1908 İkinci Meşrutiyetiyle ilgili düşüncelerim olacak.
Gençliğimden beri, daha doğrusu aklımın pek çok şeye yetmediği, “Yeni yetmeliğimde”; Türkiye’nin, neden geri kalmış olduğunu, anlamaya çalışırdım. Daha sonraları, sanayi devriminin dışında kaldığımızı ve sanayileşen devletlerin hızla gelişmeleri karşısında , geri kaldığımızı anladım. Sanayi devriminin dışında kalmamızın nedeni de değişik izler taşımasına rağmen, özgün bir yapı olan “Osmanlı toprak düzeni” idi. Osmanlı toprak düzeni, tarım kesiminde mülkiyete izin vermiyordu. Tarım kesiminde birikim olmaksızın da, “burjuva” oluşamıyordu. Ancak, burjuvanın “işlevine benzer bir işlev üstlenen”, başka bir kesim oluşmuştu.
Osmanlı İmparatorluğu’nda bürokrasinin kaynağı, “devşirme kapıkulu” idi. 1. Murat zamanında başladığı tahmin edilen “kapıkulu oluşturma”, son derece sadık bir bürokrat sınıfı oluşturmuştu. Fakat zaman içinde, bu devşirme işi tavsamıştı. Kapıkulu’nun yapısının değişimi ve bunun nedenleri ve sonuçları, ayrı bir yazının konusu olabilir. Şimdilik buna değinmekle yetinelim.
Osmanlı, birebir ayak uyduramasa da; Batı’da yani “Düvel-i Muazzama” da, bir şeylerin değiştiğinin farkında ve bilincinde idi. Bunu anlayabilmek ve değerlendirmek için, bir yandan da, ülke içinde, “Batı tipi eğitim veren” okullar açıldı.
Osmanlı, Batı’daki değişim işaretlerini, ilk kez savaş alanlarında gördüğü için, “batılılaşma” gayretleri askeri alanda başladı. İlk kurulan Batı tipi eğitim kurumu, bazen kısaca “Mühendishane” olarak adlandırılan, “Mühendishane-i berri hümayun” idi. Bu okul, günümüz İstanbul Teknik Üniversitesi’nin başlangıcı sayılır ve kara topçusu okulu idi. Daha sonra bu okulu, “Deniz topçusu okulu”, “Mühendishane-i bahri hümayun”, izledi. Daha sonra da; “Mekteb-i Tıbbiye”, “Mekteb-i Mülkiye” vb. gibi okullar açıldı.
Gerek, ülke dışına gönderilen öğrenciler; gerek, imparatorluk içinde açılan batı tipi eğitim kurumlarından çıkan öğrencilerin çalışabilecekleri tek alan, “devlet” idi. Ve böylece; imparatorluk içinde,yeni bir kapıkulu ortaya çıktı. Benim, “askeri ve sivil bürokrasi”, olarak isimlendirdiğim bu yeni kapıkulu, eskisinden çok farklıydı. Devşirme kapıkulu, padişaha sınırsız bir biçimde sadık iken; bu yeni kapıkulu, sadakat bir yana, padişahın yetkilerini kısmak istiyordu.
Gerek Batı’ya gönderilen öğrenciler, gerek Batı tipi eğitim kurumlarından çıkan öğrenciler; Batı’nın ekonomik yapısını çözememişler ama, batının “siyasal” ve “sosyo-kültürel” kurumlarının, önemli ölçüde etkisi altında kalmışlardı. Bu kurumlar Osmanlı’da da yaşama geçirilirlerse, sorunların çözümleneceğini düşünüyorlardı. Ve bu noktadan itibaren; “Saray”la, bu yeni kapıkulu arasında,bir iktidar mücadelesi başladı.
Bu yeni kapıkulunun 1.Meşrutiyet öncesi adları, “Jön Türkler”, ya da “Genç Osmanlılar” idi. 1. Meşrutiyet ve “Teşkilat-ı Esasiye Kanunu”, başta Mithat Paşa olmak üzere, bunların eseriydi.
Sultan Abdülhamit, Mebusan Meclisi’ni kapatınca; bir kısmı, yurt dışına kaçmış bulunan Jön Türkler yeni adı, “İttihatçılar” idi. 1908 2. Meşrutiyet bunların çabalarının sonucu gerçekleşti. Bunların Meşrutiyet sonrası adları da, gene “İttihatçılar” oldu. Savaş yitirildikten sonra, Anadolu’yu örgütleyen aynı insanlara; “Kuvayı Milliyeci”, ya da “Müdafa-i Hukukçular”, adı verildi.
Bu mücadele düşünülürse; 2. Meşrutiyet’in antidemokratik değil, tam aksine “demokratik” bir gelişme olduğu, açıkça görülür. Ancak zaman içinde, bu görüşümün ayrıntıları açıklamam gerekecek…
Kaynak:Bugün Gazetesi-08.08.08
Galiba,1960’lı yılların sonlarında:rahmetli Şükran Kurdakul’un öncülüğünde, “Sosyalist Kültür Ansiklopedisi” başlığıyla, güzel bir ansiklopedi yayınlanmıştı.
“MAY Yayınları’nın”, unutulmaması gereken hizmet ve katkılarından biriydi bu ansiklopedi. Fakat MAY Yayınları da unutuldu, Şükran Kurdakul’un büyük emeklerle çıkarttığı o değerli ansiklopedi de. Maalesef bizde, unutulmaması gereken çok şey, gün geliyor unutuluveriyor…
Değerli arkadaşım ve ağabeyim Şükran Kurdakul, gençlere fırsat tanınmasını savunan ve gençlerin önünü açan bir edebiyatçı ve yayımcı idi. Oldukça genç yaşıma karşın, bu ansiklopedideki “Kemalizm” maddesini, benim yazmamı istemişti. Doğrusu epey çalışmış ve geniş bir “Kemalizm” maddesi ele almıştım. Zaman, Kurdakul’un gençlere olan güvenini haklı çıkarttı. (En az benim örneğimde). Zira, aradan neredeyse yarım yüzyıl geçmesine karşın, hâlâ o analizimin arkasındayım ve zaman içinde yaptığım şey, o analizi örneklerle geliştirmek oluyor.
Bu analizin temel yaklaşımlarını, siz değerli okurlarımla paylaşmak niyetindeyim. Bunun ilk örneği, bugün, 1908 İkinci Meşrutiyetiyle ilgili düşüncelerim olacak.
Gençliğimden beri, daha doğrusu aklımın pek çok şeye yetmediği, “Yeni yetmeliğimde”; Türkiye’nin, neden geri kalmış olduğunu, anlamaya çalışırdım. Daha sonraları, sanayi devriminin dışında kaldığımızı ve sanayileşen devletlerin hızla gelişmeleri karşısında , geri kaldığımızı anladım. Sanayi devriminin dışında kalmamızın nedeni de değişik izler taşımasına rağmen, özgün bir yapı olan “Osmanlı toprak düzeni” idi. Osmanlı toprak düzeni, tarım kesiminde mülkiyete izin vermiyordu. Tarım kesiminde birikim olmaksızın da, “burjuva” oluşamıyordu. Ancak, burjuvanın “işlevine benzer bir işlev üstlenen”, başka bir kesim oluşmuştu.
Osmanlı İmparatorluğu’nda bürokrasinin kaynağı, “devşirme kapıkulu” idi. 1. Murat zamanında başladığı tahmin edilen “kapıkulu oluşturma”, son derece sadık bir bürokrat sınıfı oluşturmuştu. Fakat zaman içinde, bu devşirme işi tavsamıştı. Kapıkulu’nun yapısının değişimi ve bunun nedenleri ve sonuçları, ayrı bir yazının konusu olabilir. Şimdilik buna değinmekle yetinelim.
Osmanlı, birebir ayak uyduramasa da; Batı’da yani “Düvel-i Muazzama” da, bir şeylerin değiştiğinin farkında ve bilincinde idi. Bunu anlayabilmek ve değerlendirmek için, bir yandan da, ülke içinde, “Batı tipi eğitim veren” okullar açıldı.
Osmanlı, Batı’daki değişim işaretlerini, ilk kez savaş alanlarında gördüğü için, “batılılaşma” gayretleri askeri alanda başladı. İlk kurulan Batı tipi eğitim kurumu, bazen kısaca “Mühendishane” olarak adlandırılan, “Mühendishane-i berri hümayun” idi. Bu okul, günümüz İstanbul Teknik Üniversitesi’nin başlangıcı sayılır ve kara topçusu okulu idi. Daha sonra bu okulu, “Deniz topçusu okulu”, “Mühendishane-i bahri hümayun”, izledi. Daha sonra da; “Mekteb-i Tıbbiye”, “Mekteb-i Mülkiye” vb. gibi okullar açıldı.
Gerek, ülke dışına gönderilen öğrenciler; gerek, imparatorluk içinde açılan batı tipi eğitim kurumlarından çıkan öğrencilerin çalışabilecekleri tek alan, “devlet” idi. Ve böylece; imparatorluk içinde,yeni bir kapıkulu ortaya çıktı. Benim, “askeri ve sivil bürokrasi”, olarak isimlendirdiğim bu yeni kapıkulu, eskisinden çok farklıydı. Devşirme kapıkulu, padişaha sınırsız bir biçimde sadık iken; bu yeni kapıkulu, sadakat bir yana, padişahın yetkilerini kısmak istiyordu.
Gerek Batı’ya gönderilen öğrenciler, gerek Batı tipi eğitim kurumlarından çıkan öğrenciler; Batı’nın ekonomik yapısını çözememişler ama, batının “siyasal” ve “sosyo-kültürel” kurumlarının, önemli ölçüde etkisi altında kalmışlardı. Bu kurumlar Osmanlı’da da yaşama geçirilirlerse, sorunların çözümleneceğini düşünüyorlardı. Ve bu noktadan itibaren; “Saray”la, bu yeni kapıkulu arasında,bir iktidar mücadelesi başladı.
Bu yeni kapıkulunun 1.Meşrutiyet öncesi adları, “Jön Türkler”, ya da “Genç Osmanlılar” idi. 1. Meşrutiyet ve “Teşkilat-ı Esasiye Kanunu”, başta Mithat Paşa olmak üzere, bunların eseriydi.
Sultan Abdülhamit, Mebusan Meclisi’ni kapatınca; bir kısmı, yurt dışına kaçmış bulunan Jön Türkler yeni adı, “İttihatçılar” idi. 1908 2. Meşrutiyet bunların çabalarının sonucu gerçekleşti. Bunların Meşrutiyet sonrası adları da, gene “İttihatçılar” oldu. Savaş yitirildikten sonra, Anadolu’yu örgütleyen aynı insanlara; “Kuvayı Milliyeci”, ya da “Müdafa-i Hukukçular”, adı verildi.
Bu mücadele düşünülürse; 2. Meşrutiyet’in antidemokratik değil, tam aksine “demokratik” bir gelişme olduğu, açıkça görülür. Ancak zaman içinde, bu görüşümün ayrıntıları açıklamam gerekecek…
AB yolu, unutmayın, Kürt sorunundan da geçiyor!
Hasan Cemal /Milliyet
Erdoğan, siyasal kararlılık gösterebilecek mi? AB yolu, unutmayın, Kürt sorunundan da geçiyor!
Türkiye"nin aş ve iş sorununu çözmek istiyorsanız... Türkiye"yi gerçekten birinci sınıf demokrasi ve hukuk rayına oturtmaktan yanaysanız...
Bir başka deyişle:
Türkiye"nin tepeden tırnağa değişimini öngören "Avrupa Birliği projesi"nin makul bir süre içinde gerçekleşmesini içtenlikle istiyorsanız ve yeriniz iktidar koltuğu ise, o zaman boğayı boynuzlarından yakalamak zorundasınız.
Başka çare yoktur.
Çünkü burası Türkiye!
Çünkü burası çok zor bir ülke.
Lafla peynir gemisi yürümüyor bu ülkede. Bazı yapısal nitelik taşıyan sorunlar var ki, bunları çözüm yörüngesine oturtmadan Türkiye"nin düze çıkması, yani demokratik hukuk devleti olması da, aş ve iş sorununu çözmesi de olanaksızdır.
AB yolunda mı yürünecek?
Kıbrıs"ta çözüm şarttır.
AB yolunda mı yürünecek?
Kürt sorunu ile yürünmez.
AB yolunda yürünmek için Kıbrıs engelini kaldırmaktan ve Kürt sorununu demokratik çözüm yörüngesine oturtmaktan başka çare yoktur.
Bunlar olmadan AB yolu tıkanır.
AB yolu tıkandı mı, birinci sınıf demokrasi ve hukuk yolu da tıkanır.
Bunlar tıkandı mı, Türkiye"nin aş ve iş sorununu çözmek için gerekli doğrudan yabancı sermaye yatırımları fena halde teklemeye başlar.
Çünkü demokrasi ve hukuk çıtasını yükseltemeyen, şiddet ve terör sorununu çözememiş, istikrarsız bir ülke dış yatırımcılar için çekici olamaz.
Yazın bunu bir kenara.
Bu konuların hepsi içiçedir. Birinde topa vurduğunuz vakit, ötekiler de anında olumlu ya da olumsuz etkilenir.
Bu açıdan dün Kıbrıs"ı yazmıştım. AB yolunun Kıbrıs"tan geçtiğini belirtmiştim.
Ve Başbakan Erdoğan"ın bu konuda gerekli siyasal kararlılığı tıpkı 2003-2004"deki gibi göstermesinin ne kadar önemli olduğunu söylemiştim.
Yoksa Türkiye"nin AB yolunun tıkanacağını, reform seferberliği gibi büyük lafların kağıt üstünde kalacağını yazmıştım.
Dünkü yazım, “Başbakan Erdoğan"ın siyasal kararlılık ve cesaretinin test edileceği bir konu daha var, o da Güneydoğu ve Kürt meselesidir” diye bitmişti.
Evet, Kürt sorunu...
Yalnız PKK değil, asıl Kürt sorunu var, Türkiye"nin hem AB, hem de demokrasi ve hukuk yolunun üstünde.
Bu sorunun çözüm rayına oturması sadece şiddet ve teröre dönük haklı mücadeleden geçmiyor. Sadece yoksullukla mücadeleden de geçmiyor.
Çözüm yalnız şiddet ve yoksulluğu yenmekle değil, aynı zamanda Kürt sorunuyla da ilgili. Yani Kürt kimliğiyle, Kürt kültürüyle, diliyle, siyasal haklarıyla ilgili bir konu aynı zamanda...
Şiddet ve yoksullukla mücadele ederek bu işi bitiririm diyen resmi görüş çıkmaz sokaktır. Bugüne kadar denendi, halen de deneniyor.
Askeri operasyonlar Kuzey Irak"ı da içine almış olarak devam ediyor. Yoksullukla mücadele yeni paketler açılıyor.
Bunlar elbette önemli.
Ama yeterli değil.
Yakın geçmiş yeterli olmadığını gösterdi. Kürt sorunu bunların ötesinde bir şey. Devletin "gri yalanları"yla bu sorunu sürekli erteleyerek yol almaya çalışmak bu çağda artık çözüm olmaktan çıkmıştır.
Bu politikalarla Kürtleri daha beter soğutursunuz, Türkiye"den uzaklaştırırsınız ve "Kürt milliyetçiliği" ile "ayrılıkçılığı" güçlendirmiş olursunuz.
Bu söylediklerim yaşanıyor da...
Aklınızdan çıkarmayın:
Türkiye AB yolundan ne kadar uzaklaşırsa, Kürt milliyetçiliğiyle ayrılıkçılığına giden yol o kadar açılır.
Bu nedenle Türkiye, yoksulluk ve şiddete karşı haklı mücadelesine devam ederken, aynı zamanda dağa çıkan yolu kesmek ve dağdakileri indirmek için de ciddi adımlar atmalıdır. Kürt kimliği konusunda, demokrasilerin gerektirdiği bireysel hak ve özgürlükler çerçevesinde gereken reformları gerçekleştirmelidir.
Bunun zamanı çoktan geldi.
Artık geçiyor da.
Kürt sorununun çözümü yolunda adımlar atmayan, atamayan bir Türkiye, AB yolunda yürümeye devam edemez, bir nokta gelir tıkanır.
Bunun içindir ki, boğayı boynuzlarından yakalayıp yere çökertmekten söz ediyorum. Kürt meselesi de, Kıbrıs da bu tür sorunlar kategorisi içinde yer alıyor.
O yüzden de çözümleri, siyasal kararlılık -ve hatta yürekliliği- gerektiriyor Sayın Başbakan...
Üçüncü yazı yarın.
Erdoğan, siyasal kararlılık gösterebilecek mi? AB yolu, unutmayın, Kürt sorunundan da geçiyor!
Türkiye"nin aş ve iş sorununu çözmek istiyorsanız... Türkiye"yi gerçekten birinci sınıf demokrasi ve hukuk rayına oturtmaktan yanaysanız...
Bir başka deyişle:
Türkiye"nin tepeden tırnağa değişimini öngören "Avrupa Birliği projesi"nin makul bir süre içinde gerçekleşmesini içtenlikle istiyorsanız ve yeriniz iktidar koltuğu ise, o zaman boğayı boynuzlarından yakalamak zorundasınız.
Başka çare yoktur.
Çünkü burası Türkiye!
Çünkü burası çok zor bir ülke.
Lafla peynir gemisi yürümüyor bu ülkede. Bazı yapısal nitelik taşıyan sorunlar var ki, bunları çözüm yörüngesine oturtmadan Türkiye"nin düze çıkması, yani demokratik hukuk devleti olması da, aş ve iş sorununu çözmesi de olanaksızdır.
AB yolunda mı yürünecek?
Kıbrıs"ta çözüm şarttır.
AB yolunda mı yürünecek?
Kürt sorunu ile yürünmez.
AB yolunda yürünmek için Kıbrıs engelini kaldırmaktan ve Kürt sorununu demokratik çözüm yörüngesine oturtmaktan başka çare yoktur.
Bunlar olmadan AB yolu tıkanır.
AB yolu tıkandı mı, birinci sınıf demokrasi ve hukuk yolu da tıkanır.
Bunlar tıkandı mı, Türkiye"nin aş ve iş sorununu çözmek için gerekli doğrudan yabancı sermaye yatırımları fena halde teklemeye başlar.
Çünkü demokrasi ve hukuk çıtasını yükseltemeyen, şiddet ve terör sorununu çözememiş, istikrarsız bir ülke dış yatırımcılar için çekici olamaz.
Yazın bunu bir kenara.
Bu konuların hepsi içiçedir. Birinde topa vurduğunuz vakit, ötekiler de anında olumlu ya da olumsuz etkilenir.
Bu açıdan dün Kıbrıs"ı yazmıştım. AB yolunun Kıbrıs"tan geçtiğini belirtmiştim.
Ve Başbakan Erdoğan"ın bu konuda gerekli siyasal kararlılığı tıpkı 2003-2004"deki gibi göstermesinin ne kadar önemli olduğunu söylemiştim.
Yoksa Türkiye"nin AB yolunun tıkanacağını, reform seferberliği gibi büyük lafların kağıt üstünde kalacağını yazmıştım.
Dünkü yazım, “Başbakan Erdoğan"ın siyasal kararlılık ve cesaretinin test edileceği bir konu daha var, o da Güneydoğu ve Kürt meselesidir” diye bitmişti.
Evet, Kürt sorunu...
Yalnız PKK değil, asıl Kürt sorunu var, Türkiye"nin hem AB, hem de demokrasi ve hukuk yolunun üstünde.
Bu sorunun çözüm rayına oturması sadece şiddet ve teröre dönük haklı mücadeleden geçmiyor. Sadece yoksullukla mücadeleden de geçmiyor.
Çözüm yalnız şiddet ve yoksulluğu yenmekle değil, aynı zamanda Kürt sorunuyla da ilgili. Yani Kürt kimliğiyle, Kürt kültürüyle, diliyle, siyasal haklarıyla ilgili bir konu aynı zamanda...
Şiddet ve yoksullukla mücadele ederek bu işi bitiririm diyen resmi görüş çıkmaz sokaktır. Bugüne kadar denendi, halen de deneniyor.
Askeri operasyonlar Kuzey Irak"ı da içine almış olarak devam ediyor. Yoksullukla mücadele yeni paketler açılıyor.
Bunlar elbette önemli.
Ama yeterli değil.
Yakın geçmiş yeterli olmadığını gösterdi. Kürt sorunu bunların ötesinde bir şey. Devletin "gri yalanları"yla bu sorunu sürekli erteleyerek yol almaya çalışmak bu çağda artık çözüm olmaktan çıkmıştır.
Bu politikalarla Kürtleri daha beter soğutursunuz, Türkiye"den uzaklaştırırsınız ve "Kürt milliyetçiliği" ile "ayrılıkçılığı" güçlendirmiş olursunuz.
Bu söylediklerim yaşanıyor da...
Aklınızdan çıkarmayın:
Türkiye AB yolundan ne kadar uzaklaşırsa, Kürt milliyetçiliğiyle ayrılıkçılığına giden yol o kadar açılır.
Bu nedenle Türkiye, yoksulluk ve şiddete karşı haklı mücadelesine devam ederken, aynı zamanda dağa çıkan yolu kesmek ve dağdakileri indirmek için de ciddi adımlar atmalıdır. Kürt kimliği konusunda, demokrasilerin gerektirdiği bireysel hak ve özgürlükler çerçevesinde gereken reformları gerçekleştirmelidir.
Bunun zamanı çoktan geldi.
Artık geçiyor da.
Kürt sorununun çözümü yolunda adımlar atmayan, atamayan bir Türkiye, AB yolunda yürümeye devam edemez, bir nokta gelir tıkanır.
Bunun içindir ki, boğayı boynuzlarından yakalayıp yere çökertmekten söz ediyorum. Kürt meselesi de, Kıbrıs da bu tür sorunlar kategorisi içinde yer alıyor.
O yüzden de çözümleri, siyasal kararlılık -ve hatta yürekliliği- gerektiriyor Sayın Başbakan...
Üçüncü yazı yarın.
31 Temmuz 2008 Perşembe
Yiğit Bulut:"Bu ülkeyi biz bu hale getirdik!"
Bugün “milyonlar” bir tarafta, milyonlar “diğer tarafta” ise parti kapatmayı, “merkezin kaymasını”, başka bir Türkiye"nin oluşmasını konuşuyorsak, şunu çok iyi bilelim bu ülkeyi bizler bu hale getirdik, hep birlikte! Öyle bir ekonomik-sosyal yapı kurduk ve “bundan o kadar uzun süre” memnun olduk ki sistemin “dışladıklarının” nelere yol açabileceğini asla düşünmedik!
Peki sistem nasıl çalıştı ve kimleri dışladı? Detaya geçmeden gözlemlerimden birkaç tespit:
* Son 50 yılda özellikle 1980 sonrası “var olmayı diğerlerinden ayrı” olmak sananlar ülkeye hâkim oldu. Elde edilen yüksek faiz geliri ve krizlerin de etkisiyle ortaya “tepe” dedikleri bir zümre çıktı.
* Bunlar her alana girdiler. Haklarında “efendi” olduklarına kadar giden birçok teori üretildi. Siyasi partilerde, sanat, fikir, spor, eğlence dünyamızda hep onlar vardı. Onlar yönettiler, onlar algılattılar, diğerleri baktı.
* Bir kısmının hayatı magazin programlarına yansıdı. Özellikle dejenere olanların yaptıkları “renkli dergiler” haline getirilip, “70 milyonun özlediği” ve/veya “nefret ettiği” hayatlar olarak pazarlandı. “Taksim"e, Bağdat Caddesi"ne, Nişantaşı"na” yatırım yapılırken, varoşlar ihmal edildi. "En"lerin peşinde koşulurken “aşağıda” olanlar unutuldu. Birileri “merkez” oldu, diğerleri “dışlandı.” Dışlananlar “sisteme karşı” ideoloji geliştirenlerin eline düştü. Eğitildi, devşirildi, en önemlisi özledikleri “ait olma” duygusu verildi.
Sevgili dostlar, yukarıdaki tespitler sonrası şu soruyu soralım 1950"ler sonrası başlayan, 1980 sonrası özellikle ekonomik modelin değişmesi ile şiddetlenen ve 1994-2000 gibi algılamayı değiştiren finansal krizler ile doruğa çıkan süreç sonunda Türkiye"de ne oldu?
Hemen arz edeyim son dönemde gazetelere yansıyan ve her defasında “Aaa” dediğimiz olaylar yaşanmaya başlandı. Kimilerine göre Türkiye"nin merkezi kaydı, kimilerine göre irtica hortladı, kimilerine göre “zenci Türkler” iktidara geldi.
Sonuç 1: Yarattığımız “ekonomik-siyasi-sosyolojik” yapının ürettiği sonuç ortada. Bu noktada özellikle ekonomik ayağı sorgulamamız açısından şu soruya cevap aramamız gerekli AB modeli Türkiye için bir amaç, bir hedef ama acaba gerçek bir çıkış mı? Yukarıda tarif ettiğim “dışlanan-dışlayan” dinamiğini değiştirebilir mi?
Sonuç 2: Türkiye"deki siyasi ve ekonomik örgütlenme 1946 sonrası “merkez olanlar” ve “çevre halkalar” şeklinde oluşmaya başladı. 1980 sonrası “seçkinler” sınıfının yaratılması ile tepe noktasına ulaştı, 2000 sonrası ayrım derinleşti. Kimilerine göre bunun adı “burjuva devrimiydi”. İşte burjuva devrimi! İşte gelinen sonuç.
Sonuç 3: Bugün hâlâ Gümrük Birliği dahi “seçkinler” sınıfının imzası ile “büyük olanı koruyup”, “orta ve küçük olana” yaşam şansı tanımayacak şekilde işliyor. Ülkede yüzde 3"lük kesimin varlığı ile yüzde 97"ninki birbirine eşit ve gelir dağılımı G.Amerika"dan bile daha bozuk. “Elitler” ve “halk” diye sınıflar oluştu, en kötüsü birilerinin hayatı, diğerlerinin özlemi.
Son söz: Yukarıda tarif ettiğimiz yapı içinde Türkiye"de çok ciddi bir “irtica” tehlikesi oluştu ve yapı “sistem dışına itilenleri” avlayarak büyümeye devam ediyor. Bu noktada gerçek irtica tehlikesini tespit etmemiz açısından yapmamız gereken bir ayrım var Türkiye"nin belli bir bölümü aileden gelenek olarak başını örtüyor ve büyük bir bölümü MB Başkanı ataması sonrası “resim konularak” eleştirilmek istenen şekilde ayakkabılarını kapıda bırakıyor. Bazılarına göre “Bu kesim dahi tehlikeli”... Bu noktada bir tespit gözlerimizi daha iyi açarsak “Türkiye"nin tablosunu” daha net görebilir ve “kendi ortalama” vatandaşımızı daha iyi tanıyabiliriz.
Not: İçinde yaşadığımız “finansal tabanlı” genleşip küçülen, üretimin dışarı itildiği model, sağlıklı bir siyasal yapı ve sağlıklı bir sosyolojik dinamik üretemiyor. Bu noktada “Türkiye nereye gidiyor” diye sorgulayanlara tavsiyem ekonomik dengeleri ve bu yapı içinde sistem dışına itilip “zenci” olanları üreten çarkları analiz ederek işe başlayın...
Peki sistem nasıl çalıştı ve kimleri dışladı? Detaya geçmeden gözlemlerimden birkaç tespit:
* Son 50 yılda özellikle 1980 sonrası “var olmayı diğerlerinden ayrı” olmak sananlar ülkeye hâkim oldu. Elde edilen yüksek faiz geliri ve krizlerin de etkisiyle ortaya “tepe” dedikleri bir zümre çıktı.
* Bunlar her alana girdiler. Haklarında “efendi” olduklarına kadar giden birçok teori üretildi. Siyasi partilerde, sanat, fikir, spor, eğlence dünyamızda hep onlar vardı. Onlar yönettiler, onlar algılattılar, diğerleri baktı.
* Bir kısmının hayatı magazin programlarına yansıdı. Özellikle dejenere olanların yaptıkları “renkli dergiler” haline getirilip, “70 milyonun özlediği” ve/veya “nefret ettiği” hayatlar olarak pazarlandı. “Taksim"e, Bağdat Caddesi"ne, Nişantaşı"na” yatırım yapılırken, varoşlar ihmal edildi. "En"lerin peşinde koşulurken “aşağıda” olanlar unutuldu. Birileri “merkez” oldu, diğerleri “dışlandı.” Dışlananlar “sisteme karşı” ideoloji geliştirenlerin eline düştü. Eğitildi, devşirildi, en önemlisi özledikleri “ait olma” duygusu verildi.
Sevgili dostlar, yukarıdaki tespitler sonrası şu soruyu soralım 1950"ler sonrası başlayan, 1980 sonrası özellikle ekonomik modelin değişmesi ile şiddetlenen ve 1994-2000 gibi algılamayı değiştiren finansal krizler ile doruğa çıkan süreç sonunda Türkiye"de ne oldu?
Hemen arz edeyim son dönemde gazetelere yansıyan ve her defasında “Aaa” dediğimiz olaylar yaşanmaya başlandı. Kimilerine göre Türkiye"nin merkezi kaydı, kimilerine göre irtica hortladı, kimilerine göre “zenci Türkler” iktidara geldi.
Sonuç 1: Yarattığımız “ekonomik-siyasi-sosyolojik” yapının ürettiği sonuç ortada. Bu noktada özellikle ekonomik ayağı sorgulamamız açısından şu soruya cevap aramamız gerekli AB modeli Türkiye için bir amaç, bir hedef ama acaba gerçek bir çıkış mı? Yukarıda tarif ettiğim “dışlanan-dışlayan” dinamiğini değiştirebilir mi?
Sonuç 2: Türkiye"deki siyasi ve ekonomik örgütlenme 1946 sonrası “merkez olanlar” ve “çevre halkalar” şeklinde oluşmaya başladı. 1980 sonrası “seçkinler” sınıfının yaratılması ile tepe noktasına ulaştı, 2000 sonrası ayrım derinleşti. Kimilerine göre bunun adı “burjuva devrimiydi”. İşte burjuva devrimi! İşte gelinen sonuç.
Sonuç 3: Bugün hâlâ Gümrük Birliği dahi “seçkinler” sınıfının imzası ile “büyük olanı koruyup”, “orta ve küçük olana” yaşam şansı tanımayacak şekilde işliyor. Ülkede yüzde 3"lük kesimin varlığı ile yüzde 97"ninki birbirine eşit ve gelir dağılımı G.Amerika"dan bile daha bozuk. “Elitler” ve “halk” diye sınıflar oluştu, en kötüsü birilerinin hayatı, diğerlerinin özlemi.
Son söz: Yukarıda tarif ettiğimiz yapı içinde Türkiye"de çok ciddi bir “irtica” tehlikesi oluştu ve yapı “sistem dışına itilenleri” avlayarak büyümeye devam ediyor. Bu noktada gerçek irtica tehlikesini tespit etmemiz açısından yapmamız gereken bir ayrım var Türkiye"nin belli bir bölümü aileden gelenek olarak başını örtüyor ve büyük bir bölümü MB Başkanı ataması sonrası “resim konularak” eleştirilmek istenen şekilde ayakkabılarını kapıda bırakıyor. Bazılarına göre “Bu kesim dahi tehlikeli”... Bu noktada bir tespit gözlerimizi daha iyi açarsak “Türkiye"nin tablosunu” daha net görebilir ve “kendi ortalama” vatandaşımızı daha iyi tanıyabiliriz.
Not: İçinde yaşadığımız “finansal tabanlı” genleşip küçülen, üretimin dışarı itildiği model, sağlıklı bir siyasal yapı ve sağlıklı bir sosyolojik dinamik üretemiyor. Bu noktada “Türkiye nereye gidiyor” diye sorgulayanlara tavsiyem ekonomik dengeleri ve bu yapı içinde sistem dışına itilip “zenci” olanları üreten çarkları analiz ederek işe başlayın...
İnternetteki Gazeteler Ne Kadar Haberci Olacak?
Haşmet Babaoğlu / VATAN
Gazetelerimizin internet sayfaları ve biz
Geçenlerde bir gün... Bizim gazetenin internet sayfasını açmış bakıyorum.
O da ne!
“Flaş transfer: Fatih Tekke Beşiktaş’ta” yazıyor.
Allah Alah, benim bildiğim böyle bir şey yok! Neyse ki tam karşımda Spor Servisi Müdürümüz İbrahim (Seten) var. Ona soruyorum.
Hiç duraksamadan “Söz konusu bile değil” diyor! Zaten bizim spor sayfalarımızda böyle bir haber yer almıyor. İbrahim sansasyonel ve yalan habere hiçbir zaman yüz vermez, bilirim.
Ama her ihtimale karşı kendi kaynaklarını arıyor İbrahim böyle bir transferin Beşiktaş’ta konu dahi edilmediğine dair bilgisini tazeliyor.
İyi de bu haber bizim gazetenin internet sayfasında “flaş”lanıp duruyor!
Sonra başka gazetelerin internet sayfalarına bakıyorum. Nerdeyse hepsinde aynı haber.
Belli ki okunur, tıklanır, reyting yapar diye her gazetenin internet sayfası bir kaynaktan aldığı bu garip haberi sayfasına taşıyıvermiş...
***
Bu olayın üzerinden 4-5 gün geçti.
Dün baktım, internet sayfamızda Tekke’nin Beşiktaş’a transfer haberi yer almayı sürdürüyordu üstelik hemen yanında aynı futbolcunun Fenerbahçe’yle takas edileceği haberi duruyordu.
Bunu neden yazıyorum.
Kimseyi eleştirmek için değil!
Bizim gazetenin ve başka gazetelerin internet sayfalarını yapan ve yöneten arkadaşların emeğini ve başarısını küçümsemek gibi bir niyetim de yok!
Ama artık bir durum saptaması yapmanın zamanı geldi!
Gazetelerin geleceği internette!
Bu kesin!
Ama internetteki gazeteler nasıl olacak ne kadar güvenilir, ne kadar ciddi, ne kadar haberci olacak? İşte orası karışık!
Çünkü internette gazete sayfası yapmak tıpkı televizyonda program yapmak gibi bir reyting tuzağının içine düşmek anlamına geliyor.
Hatta internetin ölçülebilirlik katsayısı ve özellikleri televizyonla kıyaslanamayacak kadar fazla.
O halde ne yapacağız?
İnternette “tıklanma” şehvetine kapılmadan gazete yapmak mümkün mü?
Külahımızı önümüze koyup bütün bunları düşünmemiz gerekiyor. Yoksa okura çok yazık olacak!
***
New York Times 5 yıl sonra sadece internette yayınlanacak!
Ancak şunu biliyoruz ki, internetteki NYT de tıpkı basılı NYT gibi olacak. Ciddi, ağırbaşlı, prestijli ve haberci!
Peki bizim gazeteler için aynı durum söz konusu olabilir mi?
Şimdilik bu sorunun cevabı olumsuz!
Hangi gazetemizin internet sitesini açarsanız açın, “günün en çok okunanları” listesinde kolay kolay ciddi bir haber ve yoruma rastlayamazsınız.
Pespaye magazin, beş para etmez polemikler ve gerçek olduğu kuşkulu sansasyonel haberler dolduruyor bu listeyi.
Bir örnek daha vereyim. Geçen ay kimi büyük gazetelerimizin internet sayfaları Batı kaynaklı bir fotoğraf dizisini yayınlayarak büyük reyting yaptı. Günlerce sayfalarında kaldı o fotoğraflar.
Neydi o fotoğraflar? Sarhoş genç kızların sersefil görüntüleri!
***
Şimdi soruyorum.
İnternet güzel, internet harika!
Hepsi bir yana kendimden örnek vereyim: Epeydir yalnız gazeteleri değil, kitapları bile internetten okumaya başladım.
O yüzden internet sayfalarının reklam alım gücünün artmasından büyük keyif alıyorum.
Ama bir yandan da endişeleniyorum geleceğin internet gazeteciliği böyle mi olacak diye...
En rezil merakları kışkırtmaya yönelik haberler sırf çok “tıklanıyor” diye doğru haberciliği ve sağduyulu yorumculuğu ezip geçecek mi?
Yavşakların sayısı çoğalacak, okurlarına cidden farklı şeyler anlatmaya çalışanlar yavaş yavaş ortadan yok mu olacak?
Eğer öyleyse, vah bu gazeteciliğin ve gazetelerin geleceğine!
Gazetelerimizin internet sayfaları ve biz
Geçenlerde bir gün... Bizim gazetenin internet sayfasını açmış bakıyorum.
O da ne!
“Flaş transfer: Fatih Tekke Beşiktaş’ta” yazıyor.
Allah Alah, benim bildiğim böyle bir şey yok! Neyse ki tam karşımda Spor Servisi Müdürümüz İbrahim (Seten) var. Ona soruyorum.
Hiç duraksamadan “Söz konusu bile değil” diyor! Zaten bizim spor sayfalarımızda böyle bir haber yer almıyor. İbrahim sansasyonel ve yalan habere hiçbir zaman yüz vermez, bilirim.
Ama her ihtimale karşı kendi kaynaklarını arıyor İbrahim böyle bir transferin Beşiktaş’ta konu dahi edilmediğine dair bilgisini tazeliyor.
İyi de bu haber bizim gazetenin internet sayfasında “flaş”lanıp duruyor!
Sonra başka gazetelerin internet sayfalarına bakıyorum. Nerdeyse hepsinde aynı haber.
Belli ki okunur, tıklanır, reyting yapar diye her gazetenin internet sayfası bir kaynaktan aldığı bu garip haberi sayfasına taşıyıvermiş...
***
Bu olayın üzerinden 4-5 gün geçti.
Dün baktım, internet sayfamızda Tekke’nin Beşiktaş’a transfer haberi yer almayı sürdürüyordu üstelik hemen yanında aynı futbolcunun Fenerbahçe’yle takas edileceği haberi duruyordu.
Bunu neden yazıyorum.
Kimseyi eleştirmek için değil!
Bizim gazetenin ve başka gazetelerin internet sayfalarını yapan ve yöneten arkadaşların emeğini ve başarısını küçümsemek gibi bir niyetim de yok!
Ama artık bir durum saptaması yapmanın zamanı geldi!
Gazetelerin geleceği internette!
Bu kesin!
Ama internetteki gazeteler nasıl olacak ne kadar güvenilir, ne kadar ciddi, ne kadar haberci olacak? İşte orası karışık!
Çünkü internette gazete sayfası yapmak tıpkı televizyonda program yapmak gibi bir reyting tuzağının içine düşmek anlamına geliyor.
Hatta internetin ölçülebilirlik katsayısı ve özellikleri televizyonla kıyaslanamayacak kadar fazla.
O halde ne yapacağız?
İnternette “tıklanma” şehvetine kapılmadan gazete yapmak mümkün mü?
Külahımızı önümüze koyup bütün bunları düşünmemiz gerekiyor. Yoksa okura çok yazık olacak!
***
New York Times 5 yıl sonra sadece internette yayınlanacak!
Ancak şunu biliyoruz ki, internetteki NYT de tıpkı basılı NYT gibi olacak. Ciddi, ağırbaşlı, prestijli ve haberci!
Peki bizim gazeteler için aynı durum söz konusu olabilir mi?
Şimdilik bu sorunun cevabı olumsuz!
Hangi gazetemizin internet sitesini açarsanız açın, “günün en çok okunanları” listesinde kolay kolay ciddi bir haber ve yoruma rastlayamazsınız.
Pespaye magazin, beş para etmez polemikler ve gerçek olduğu kuşkulu sansasyonel haberler dolduruyor bu listeyi.
Bir örnek daha vereyim. Geçen ay kimi büyük gazetelerimizin internet sayfaları Batı kaynaklı bir fotoğraf dizisini yayınlayarak büyük reyting yaptı. Günlerce sayfalarında kaldı o fotoğraflar.
Neydi o fotoğraflar? Sarhoş genç kızların sersefil görüntüleri!
***
Şimdi soruyorum.
İnternet güzel, internet harika!
Hepsi bir yana kendimden örnek vereyim: Epeydir yalnız gazeteleri değil, kitapları bile internetten okumaya başladım.
O yüzden internet sayfalarının reklam alım gücünün artmasından büyük keyif alıyorum.
Ama bir yandan da endişeleniyorum geleceğin internet gazeteciliği böyle mi olacak diye...
En rezil merakları kışkırtmaya yönelik haberler sırf çok “tıklanıyor” diye doğru haberciliği ve sağduyulu yorumculuğu ezip geçecek mi?
Yavşakların sayısı çoğalacak, okurlarına cidden farklı şeyler anlatmaya çalışanlar yavaş yavaş ortadan yok mu olacak?
Eğer öyleyse, vah bu gazeteciliğin ve gazetelerin geleceğine!
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
